🌫️ Film O Wojnie W Afganistanie

Obrazy są plastyczne, niepokojące, silnie oddziałują na zmysły. Przynajmniej na moje. 8. „Ziemia niczyja” – film wojenny w słodko-gorzkim sosie. Źródło: pelnasala.pl. Ósme miejsce w moim rankingu filmów wojennych zajmuje „Ziemia niczyja”, debiutancki film Danisa Tanovicia. Trwa wojna w Bośni.

Bilans interwencji NATO w Afganistanie. Całkowity obraz jest ponury - Polsat News. Wraz z zakończeniem ewakuacji i wycofaniem ostatnich amerykańskich żołnierzy z Afganistanu, we wtorek zakończyla się najdłuższa wojna w historii USA. Trwający 20 lat konflikt pochłonął życie ponad 160 tys. osób po obu stronach konfliktu i

Najlepsze filmy o wojnie w Afganistanie. Top 10 filmów, które.. 6 komentarzy. Filmy. Australijski rugbista ochroniarzem Tiny Fey

Armadillo to wojskowa baza operacyjna zlokalizowana w prowincji Helmand w południowym Afganistanie. W trudnych pustynnych warunkach stacjonuje tam ok. 170 brytyjskich i duńskich żołnierzy, którzy codziennie stoją oko w oko ze śmiertelnym zagrożeniem ze strony talibów. W 2009 r. miejsce to odwiedziła duńska ekipa filmowa – reżyser Janus Metz i operator Lars Skree, którzy za zgodą władz wojskowych mieli pełny dostęp do rozgrywających się tam wydarzeń. „Mam wrażenie, że tak naprawdę nikogo nie obchodzi to, że w Afganistanie trwa wojna” – powiedział po produkcji filmu Metz, podkreślając jednocześnie, że do Afganistanu pojechał przede wszystkim jako filmowiec bez uprzedzeń i bez określonych poglądów politycznych. Film rozpoczynają sceny pożegnania kilku duńskich żołnierzy ze swoimi najbliższymi. Padają wzruszające słowa – matka jednego z żołnierzy prosi go, by za wszelką cenę uważał na siebie. „Miej oczy dookoła głowy, nawet jeśli na pozór będzie bezpiecznie. Nie zapominaj kim dla mnie jesteś” – mówi do syna. W wojskowej bazie młodzi mężczyźni niczym mali chłopcy rozkoszują się życiem w żołnierskim plutonie. Trwa to jednak krótko i kończy się, gdy dochodzi do realnych starć z talibami. „Robię to trochę dla kariery, a trochę by przeżyć przygodę. Przyjeżdżając tu nie kierowałem się polityką. Chodziło o doświadczenie, o przygodę” – wyjaśnia motywy przyjazdu do Afganistanu jeden z bohaterów filmu. W jednej ze scen widzowie obserwują bezpośrednią walkę duńskich żołnierzy z oddalonymi od nich zaledwie o kilkadziesiąt metrów talibami. „To było coś! Nigdy tego nie zapomnimy” – wspominają po akcji. „Chciałem, aby oglądając ten film widz miał wrażenie, że znajduje się w miejscu, w którym panuje chaos, w którym nikt nie wie, co się wokół niego dzieje. Podejrzewam, że żołnierze często tak właśnie się czują i przestają rozumieć, o co tak naprawdę chodzi. Chciałem pokazać wojnę ludziom, przenieść ją w zacisze domowych pieleszy” – wyjaśniał Metz. Dodał też, że pytanie o sens wojny w Afganistanie zawiera paradoks. „Jeśli zdecydujesz się w niej uczestniczyć, od razu stajesz się niejako +jednym z nich+. Tracisz krytyczną perspektywę i zaczynasz zachowywać się jak żołnierz, a nie człowiek. Tak naprawdę jednak powinniśmy umieć zachować dystans i szczerość wobec wojennych doświadczeń” – mówił reżyser. Dokument przedstawia także trudną sytuację Pasztunów – pasterskiego ludu południowego Afganistanu. Niemal codzienne walki talibów ze stacjonującymi w ich kraju żołnierzami powodują, że giną ich bliscy. Tracą także swoje domy i zwierzęta, które są jedynym źródłem ich utrzymania. „Wielu Afgańczyków, których w życiu spotkałem, postrzega międzynarodowe siły zbrojne jako +obcych+ z księżyca, którzy wylądowali w ich kraju” – podkreśla Metz. W Danii film sprowokował polityczną debatę na temat zbrojnego zaangażowania w wojnę w Afganistanie oraz zasad pokojowego stacjonowania wojsk w tym kraju. Po premierze filmu pojawiły się wnioski o wszczęcie wojskowego śledztwa w sprawie wypadków sfilmowanych przez Metza. Krytykowano też zasady rekrutacji żołnierzy, postawę międzynarodowych sił zbrojnych stacjonujących w Afganistanie oraz uzależnienie żołnierzy od adrenaliny, którą wzbudza wojna. W efekcie film doprowadził do powstania skrajnie odmiennych stanowisk; z jednej strony nawoływano do wycofania się Danii z wojny w Afganistanie, z drugiej strony popierano odwagę i zaangażowanie duńskich żołnierzy. W ubiegłym roku film Metza zdobył Grand Prix Międzynarodowego Tygodnia Krytyki na festiwalu filmowym w Cannes; wyróżniony został także nominacją do Europejskiej Nagrody Filmowej 2010 w kategorii „najlepszy film dokumentalny”. Festiwal filmowy Planet Doc, na którym będzie można obejrzeć „Armadillo – wojna jest w nas” odbędzie się w dniach 6-15 maja w Warszawie. Polska Agencja Prasowa jest patronem medialnym festiwalu. (PAP) nno/ mlu/

Zwiastun nr 1- Osama - Dwunastoletnia afgańska dziewczynka i jej matka tracą pracę w szpitalu, który zostaje zamknięty po przejęciu władzy przez Talibów. Morozow powiedział na posiedzeniu plenarnym Rady Federacji, że premiera filmu nie powinna odbyć się - jak zaplanowano - 9 maja, gdy Rosja świętuje Dzień Zwycięstwa w rocznicę zakończenia II wojny światowej w Europie. Parlamentarzysta zwrócił uwagę, że film wywołał krytyczne opinie weteranów wojny w Afganistanie. Łungin "to bez wątpienia reżyser utalentowany i znany" - przyznał Morozow, ale dodał, że otrzymał listy z negatywnymi opiniami o filmie, po których zorganizowano zamknięty pokaz z udziałem parlamentarzystów w ministerstwie kultury Rosji. "To rzeczywiście film niejednoznaczny. Stało się jasne, co wywołało taką negatywną reakcję" - relacjonował Morozow. "Grabieże, maruderstwo, bójki pomiędzy wojskowymi, nieścisłości i jawne wypaczenia wydarzeń historycznych - oto, co znalazło się u podstaw tego filmu" - oświadczył. Zaapelował, by nie dopuścić do premiery 9 maja i wskazał: "na takie święto mamy zupełnie inne filmy". Film Łungina miał wejść w Rosji na ekrany jesienią zeszłego roku, ale później premierę przełożono na maj. 1 lutego br. ukazał się oficjalny zwiastun filmu. Jego rosyjski tytuł brzmi "Bractwo", angielski - "Leaving Afghanistan". Akcja rozgrywa się w 1988 roku, pod koniec interwencji ZSRS w Afganistanie. Sowieckie oddziały wycofują się, a film pokazuje lokalny epizod - operację przebijania się 108. dywizji zmotoryzowanej do przełęczy Salang. W trakcie planowania tych działań jeden z Rosjan dostaje się do niewoli. Zdjęcia kręcono w Dagestanie na rosyjskim Kaukazie Północnym. Konsultantami byli uczestnicy prawdziwych konfliktów zbrojnych; sprzętu wojskowego użyczyła rosyjska armia. Film oparty jest na faktach. Łungin opowiadał w wywiadach prasowych, że inspiracją były wspomnienia, które usłyszał od Nikołaja Kowalowa, obecnie - parlamentarzysty, a wcześniej - oficera wojsk w Afganistanie, oficera Służby Wywiadu Zagranicznego (SWR) i dyrektora FSB w latach 1996-98. To jest historia 108. dywizji, jej przejścia przez Salang. Zobaczycie tam różnych Afgańczyków - zarówno mudżahedinów, jak i tych, którzy są po naszej stronie - opowiadał reżyser w wywiadzie dla agencji RIA Nowosti. Łungin zapowiadał, że chce pokazać w filmie "patriotyzm nieodświętny" i że jego obraz będzie mówił o "bezmyślności i okrucieństwie każdej wojny". Podkreślał jednak także, że film "opowiada o braterskim poświęceniu, ofiarności", które - jak ocenił - zawsze wyróżniały rosyjskie siły zbrojne. "Filmy, które robię, zawsze reprezentują nie jeden, a kilka punktów widzenia. Są u mnie bohaterowie, którzy mówią, że trzeba bombardować, trzeba się bić. A są i tacy, którzy mówią, że trzeba się wycofywać" - tłumaczył. W wywiadzie Łungin mówił także, że Afgańczycy wspominają armię sowiecką ciepło, a Rosjan - jako ludzi znacznie im bliższych od nielubianych Amerykanów. Negatywnie ocenił film Łungina wiceszef Ogólnorosyjskiej Organizacji Weteranów "Bractwo Bojowe" Giennadij Szorochow. Większość tych uczestników wydarzeń w Afganistanie, którzy obejrzeli film, ma do niego wyłącznie stosunek negatywny - oświadczył. Film zebrał wszelkiego rodzaju epizody i świństwa, które miały miejsce; oczywiście - były pewne aspekty. (...) Na wojnie bywają różne rzeczy, ale kiedy po 30 latach wspomina się tylko o najgorszym, to nie wiem, jak to oceniać - powiedział Szorochow w radiu Goworit Moskwa. Organizacja Szorochowa na razie nie podjęła decyzji, czy zwróci się do ministerstwa kultury z apelem o zakazanie filmu. Łungin jest reżyserem, scenarzystą i producentem filmowym. Wśród najbardziej znanych jego filmów są: "Taxi blues" (nagrodzony na festiwalu w Cannes), "Wyspa", "Car". Źródło: PAP, Filmy o wojnach w Afganistanie‎ (1 kategoria, 6 stron) H. Filmy o hiszpańskiej wojnie domowej‎ (16 stron) I. Filmy o I wojnie światowej‎ (5 kategorii, 20 stron) Hetherington to ceniony fotograf – laureat nagrody World Press Photo – i korespondent wojenny. Zginął w tym roku zastrzelony w Libii podczas rebelii przeciw reżimowi pułkownika Kaddafiego. Junger zdobył uznanie dzięki książce „Gniew oceanu", w której opisał tragiczny rejs rybackiego kutra „Andrea Gail" zatopionego przez sztorm na początku lat 90. Obaj spędzili 15 miesięcy w dolinie Korengal w południowo-wschodnim Afganistanie, gdzie do końca 2009 roku stacjonowały amerykańskie dywizje. Obszar o wielkości 27 kilometrów kwadratowych zyskał ponurą sławę jako dolina śmierci. Tu bowiem w trakcie walk z talibami spadło 70 procent wszystkich bomb zrzuconych na Afganistan. Zginęło również 50 marines. Jednym z nich był Juan „Doc" Restrepo. Jednak film nie jest tylko opowieścią o nim, ale głównie o poświęceniu jego kolegów. Aby pomścić śmierć „Doca", a jednocześnie pokazać talibom, że nie dadzą się zastraszyć, ruszyli z ofensywą w głąb doliny, gdzie na cześć Restrepo założyli posterunek. – Weszliśmy na zbocze z łopatami i kilofami – opowiadają marines. – Całą noc kopaliśmy mały schron w kształcie półkola. Tamtego dnia było pięć – siedem ostrzałów. Baza stanowiła dla Amerykanów znak triumfu nad wrogiem. W filmie Hetheringtona i Jungera jest ona także dyskretną metaforą afgańskiej wojny. Lepianka przykryta workami z piaskiem stojąca na jałowej, otoczonej stromymi zboczami ziemi. Tak wyglądał symbol zwycięstwa. Posterunek Restrepo nie zmienił układu sił w dolinie. Amerykanie opuścili go, gdy dwa lata temu wycofali się z Korengal. Ten dokument wykracza poza ramy szorstkiego reportażu odzierającego zbrojne starcia z patosu i efektownej otoczki, która zwykle towarzyszy im w kinie fabularnym. Hetheringtonowi i Jungerowi udało się nadać filmowi wymiar przypowieści o naturze wojny i jej niszczącym wpływie na psychikę. „Wojna Restrepo" zaczyna się od zdjęć młodych żołnierzy jadących na front. Czuć nastrój beztroskiej zabawy, atmosferę męskiej przygody. A potem narasta strach przed niewidzialnym wrogiem, frustracja i napięcie spowodowane przedłużającym się czekaniem na sygnał do walki. Aż wreszcie przychodzi wstrząs, gdy ginie szanowany dowódca czy lubiany powszechnie kolega. Kiedy marines opuszczają bazę, jeden z nich mówi: – Nie chcę tutaj więcej wracać. Ale obrazów koszmaru, który przeżyli, nie wyrzucą z pamięci już nigdy.

Wiadomości filmu Machina wojenna (2017) - Generał McMahon zostaje dowódcą wojsk ISAF w Afganistanie. Jego zadaniem jest zakończenie długoletniego konfliktu.

Opublikowano: 2014-12-26 11:22:55+01:00 · aktualizacja: 2014-12-26 11:30:44+01:00 Dział: Kultura Kultura opublikowano: 2014-12-26 11:22:55+01:00 aktualizacja: 2014-12-26 11:30:44+01:00 Prezydent USA oficjalnie ogłosił w czwartek koniec misji bojowej w Afganistanie, która trwała ponad 13 lat i była kluczowym elementem "wojny z terrorem". Byliśmy nieprzerwanie w stanie wojny ponad 13 lat. W przyszłym tygodniu zakończymy naszą misję bojową w Afganistanie. -powiedział Barack Obama do żołnierzy piechoty morskiej w bazie w Kanehoe Bay, na Hawajach. Interwencja w Afganistanie sił USA, wspartych później przez kontyngenty sojuszników z NATO (w tym Polski), rozpoczęła się w październiku 2001 r., jako odpowiedż na ataki z 9/11. W walkach zginęło ok. żołnierzy USA. Koszty operacji afgańskiej wyniosły ok. biliona dolarów. Dodatkowo przeznaczono 100 mld dolarów na odbudowę kraju. W tym czasie powstało kilka bardzo ciekawych filmów o wojnie w Afganistanie i jej następstwach dla żołnierzy. My polecamy "Ocalonego", który perfekcyjnie pokazał koszmar tego konfliktu. Surowy, realistyczny i na wskroś amerykański film Petera Berga to hołd oddany żołnierzom elitarnej NAVY SEALs, którzy zginęli podczas feralnej akcji „Czerwone Skrzydło” 9 lat temu. Oparty na faktach film choć nie unika lekkiego patosu, skupia się głównie na dramacie „Kompanii Braci”, która w górach Afganistanu musiał walczyć o przetrwanie. Czy ja bałem się tych wieśniaków? Nie. Czy bałem się ich kolegów talibów? Też nie. Czy przestraszyłem się liberalnych amerykańskich mediów? Tak. pisał Marcus Luttrell w książce "Przetrwałem Afganistan" o decyzji puszczenia wolno afgańskich pasterzy, których czekający w zasadzce komandosi z NAVY SEALs napotkali. Decyzji, która ostatecznie spowodowała, że tylko jeden z nich wyszedł z akcji ledwie żywy, notabene dzięki pomocy Afgańczyków walczących również przeciwko Talibom. W akcji mającej na celu schwytanie Ahmada Shaha ostatecznie zginęło 19 żołnierzy. Większość z nich na pokładzie helikoptera zestrzelonego przez Talibów, który leciał z pomocą czterem „fokom”. Ocalony Luttrell został odznaczony przez prezydenta George W. Busha Krzyżem Marynarki, jednak przeżycia z feralnego dnia na zawsze zmieniły jego życie. Autor „Królestwa” Peter Berg ekranizując książkę Luttrella nie chciał skupiać się na kontrowersjach związanych z organizacją z największej porażki w historii elitarnych „fok”. Zamiast tego zamierzał ukazać dramatyczną walkę o przeżycie czwórki Amerykanów ( Mark Wahlberg, Ben Foster Emile Hirsch i Taylor Kitsch), którzy mimo morderczego treningu ( świetne otwierające film sceny z prawdziwego obozu rekrutującego kandydatów na „foki”) zrozumieli, że mogą nie wyjść z akcji cało. Od samego początku film jest skonstruowany tak byśmy jak najlepiej poznali bohaterów, ich bolączki, marzenia czy rodzinne problemy. Za pomocą zaledwie kilku ujęć w bazie wojskowej twórcom udaje się wiarygodnie nakreślić sylwetki czwórki braci dumnie noszących logo NAVY SEALs na piersi. Istotne jest to, że film Berga nie opowiada o zwykłych rekrutach, którzy zostają wrzuceni w wir działań wojennych, i nagle zdają sobie sprawy z tego jak okropna jest wojna. Tutaj widzimy doskonale wyszkolonych by walczyć w najróżniejszych warunkach komandosów, którzy celowo byli oswajani z bólem i śmiercią. Opowieść rysuje się więc wokół przyjaźni żołnierzy, braterstwa broni i poświęcenia. Dla kraju? Nie jest to domówione, choć każdy, kto zna Amerykanów, wie, że również osoby o lewicowych przekonaniach walczą za jakąś jego część. Tutaj mamy głównie jednak walkę o życie własne i przyjaciela. Relacje między żołnierzami nie są przedstawione za pomocą wielkich słów, a raczej półsłówek czy drobnych gestów, które są przerywane salwą z karabinów maszynowych i granatników. Berg doskonale gra schematami wojennego kina akcji, co w kilku scenach przypomina pamiętnego „Rambo 3”, gdzie ramię w ramię z ex komandosem walczyli dzielni i dumni Afgańczycy. W „Ocalonym” ten motyw jest również zarysowany, co dobrze niuansuje sytuacje w Afganistanie, nie tworząc wrażenia, że Amerykanie mieli przeciwko sobie cały naród. W przeciwieństwie do filmu o Rambo, opowieść o „fokach” zdarzyła się jednak naprawdę. Berg nie przedstawia też bohaterów jako pomnikowych, pozbawionych skazy amerykańskich chłopców. Kluczem do zrozumienia ich losu jest napotkanie współpracujących z Talibami pasterzy, którzy spalili im operacje. Co można było z nimi zrobić w chwili, gdy żołnierzom nie działała nawet komunikacja i byli zdani na siebie? Puścić wolno i uciekać w góry czekając na armię Talibów, związać złapanych i również uciec opóźniając obławę, albo zastrzelić i dokończyć akcje. Zastrzelić dwóch nieletnich i ich ojca? Takie pomysły wśród Amerykanów się pojawiły. Wybór „fok” przypieczętował ich los. Największą siłą filmu Berga są jednak sceny batalistyczne. Momentami przebijające „Szeregowca Ryana”, intensywne, brutalne, choreograficznie perfekcyjne ujęcia pokazują piekło walki na małym terenie oraz istotę wyszkolenia NAVY SEALs. Berg nie nakręcił drugiego „The Hurt Locker” czy „Braci”. Nie miał nawet takiego zamiaru. Nie jest to też ideologiczne kino lewackiego pałkarza Olivera Stone’a. „Ocalony” to najwyższej próby kino akcji z doskonale uwiarygodnionymi psychologicznie postaciami. „To po prostu Afganistan”- mówi w pewnym momencie jeden z bohaterów. „To po prostu wojna”- chciałoby się dodać. 5/6 Łukasz Adamski Publikacja dostępna na stronie:

27/01/2009, 23:33. 1. To, ile kto ma żołnierzy w Afganistanie wynika raczej z możliwości jego sił zbrojnych, a nie PKB na głowę. Weź pod uwagę, że Polska wydaje na armię ok 25mld rocznie. Łotwa, Węgry, Czechy wydają ułamek tej kwoty. 2. Polska armia cieszy się z tej misji.

Witam, poszukuje filmów dokumentalnych o "nowoczesnej" wojnie, czy jest ktoś w stanie mi pomóc? Redaktorka w odpowiedzi na post: dachu452 | Coś takiego? Co prawda nie jest to dokument, ale wykracza poza fabułę Redaktorka w odpowiedzi na post: dachu452 | Redaktorka w odpowiedzi na post: dachu452 | nawet lepiej wyszło, w lokalizacji sobie zaznaczysz Irak. Redaktorka w odpowiedzi na post: dachu452 | Skieruj takiego do wyników wyszukiwania i od razu foch. Esqu w odpowiedzi na post: dachu452 | blueball w odpowiedzi na post: dachu452 | Świetny film w zasadzie paradokument o masakrze w Irackiej miejscowości Haditha dokonanej przez armię tego rewelacyjnego dzieła jest Nick Broomfield uznany dokumentalista. Mocna rzecz:

mtd2fkwgf6.pages.dev/738

mtd2fkwgf6.pages.dev/660

mtd2fkwgf6.pages.dev/864

mtd2fkwgf6.pages.dev/453

mtd2fkwgf6.pages.dev/315

mtd2fkwgf6.pages.dev/21

mtd2fkwgf6.pages.dev/834

mtd2fkwgf6.pages.dev/422

mtd2fkwgf6.pages.dev/455

mtd2fkwgf6.pages.dev/778

mtd2fkwgf6.pages.dev/924

mtd2fkwgf6.pages.dev/734

mtd2fkwgf6.pages.dev/774

mtd2fkwgf6.pages.dev/754

film o wojnie w afganistanie