Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny (łac. anorexia nervosa) to jedno z coraz częściej występujących zaburzeń odżywiania związanych z problemami psychicznymi. Niestety, narażone są na nie bardzo często nastoletnie dziewczęta, dla których właściwa dieta jest podstawą prawidłowego rozwoju fizycznego, jak i psychicznego. Jakie są objawy anoreksji, jak z nią walczyć i w jaki sposób można wspierać osoby chore – oto najważniejsze fakty dotyczące tego to choroba związana z problemami psychicznymi, nadmiernymi kompleksami, nieprzepracowanymi traumami bądź chęcią sprawowania nadmiernej kontroli nad swoim życiem. Najczęściej na chorobę tę narażoną są nastoletnie dziewczęta w wieku 13-25 lat, choć coraz częściej zdarzają się także przypadki jej występowania wśród chłopców. Anoreksja pojawia się w okresie młodzieńczym, kiedy dorastające dzieci zmagają się z problemami uczuciowymi, usiłują określić własną tożsamość i wypracowują własny system wartości, często inny od rodziny i przyjaciół. Za jedną z przyczyn anoreksji uznaje się także atakujące we współczesnym świecie wyidealizowane zdjęcia aktorek i modelek czy innych gwiazd popkultury i powszechnie pojawiające się w mediach reklamy środków wyszczuplających kreujących niewłaściwe postrzeganie anoreksja częściej dotyka osoby dorastające, coraz częściej odnotowuje się przypadki zaburzenia odżywiania u kobiet w wieku około 40 lat. W ich przypadku anoreksja pojawia się często jako następstwo traumatycznych wydarzeń w życiu: choroby lub śmierci bliskich osób, jak rodzina lub partner. Może być jednak także spowodowana rosnącymi wymaganiami wobec kobiet w dojrzałym wieku, które ze wszystkich stron atakowane były przez wiele lat obrazami szczupłej sylwetki będącej synonimem sukcesu. Anoreksja w wieku dojrzałym, ze względu na utrudniony niejednokrotnie kontakt z osobą chorą może mieć dużo poważniejsze skutki, wywołując powikłania narządów wewnętrznych i wyczerpując występowania anoreksjiKompleksowość tej choroby znacznie utrudnia rozpoznanie jej przyczyn. Wśród wielu czynników podwyższających ryzyko wystąpienia anoreksji wyróżnia się cztery podstawowe: 1. psychologiczne – związane z niską samooceną, skłonnościami do depresji, ale też wysokimi ambicjami i nadmiernym dążeniem do perfekcjonizmu; 2. genetyczne – obejmujące negatywny wpływ czynników zewnętrznych na rozwój płodu, zaburzenia związane z jego karmieniem w okresie niemowlęcym oraz związane z chorobami układu pokarmowego; 3. rodzinne predyspozycje – związane z trudnymi relacjami rodzinnymi, sztywnym, tradycjonalistycznym modelem panującym w rodzinie, ale też nadmierną opiekuńczością i podwyższoną kontrolą ze strony rodziców; 4. kulturowe – obejmujące niewłaściwe wzorce współczesnej kultury dotyczące piękna ciała i kultu szczupłej sylwetki kojarzonej z sukcesem życiowym i są objawy anoreksji?Problemem jest fakt, że w większości przypadków anoreksja pozostaje niezauważalna aż do momentu, kiedy zagraża zdrowiu i życiu osoby na nią cierpiącej. Osoby chore na anoreksję nie tylko bowiem postrzegają własną sylwetkę jako zbyt obfitą i dążą do zmniejszenia masy ciała, ale opanowują także sposoby na ukrywanie przed otoczeniem tego zaburzenia. Często jadają w samotności lub udają przed rodziną, że wcześniej już coś zjadły, aby nie spożywać posiłków z innymi. Potrafią też wręcz obsesyjnie interesować się jedzeniem studiując książki kucharskie, przeliczając kalorie, a nawet gotując chętnie dla rodziny, z którą jednak później nie choroba podszyta jest lękiem przed nadmiernym przybraniem na wadze, który przybiera postać obsesji, nawet w przypadku skrajnie wyczerpanego towarzyszą często objawy euforii związanej z, jak wmawia sobie osoba chora, posiadaniem wyjątkowo silnej woli w odmawianiu sobie jedzenia. Osoby cierpiące na anoreksję czują się moralnie lepiej niż ich otoczenie, ale utrata kontroli, jaką mają nad swoim głodem jest dla nich często z rozpoznawalnych objawów anoreksji może być także podwyższona drażliwość, z jaką osoby chore reagują na uwagi rodziny dotyczące ich diety. Osoby chore zamykają się w sobie, odsuwają od innych, często spędzają czas na wielogodzinnych treningach. U dziewcząt nadmiernie wychudzonych w zaawansowanym stadium anoreksji zanika krwawienie chcąc wcześnie wykryć problem z anoreksją u swojego dziecka, powinni zwrócić uwagę na następujące zjawiska: • ograniczanie jedzenia przez dziecko, spożywające coraz rzadziej wspólne posiłki z rodziną czy unikające potraw wysokokalorycznych; • nerwowe podjadanie; • stosowanie środków przeczyszczających lub preparatów odchudzających • częste wymioty; • nadmierna agresja i drażliwość; • unikanie rodziny i znajomych; • obsesyjne treningi; • bóle i zawroty głowy; • zanikanie miesiączki u dziewcząt; • wzdęcia i i objawy zaawansowanego stopnia anoreksjiW celu zdiagnozowania anoreksji należy skonsultować się przede wszystkim z lekarzem rodzinnym, a następnie ze specjalistami w dziedzinie zaburzeń psychicznych: psychologiem i psychiatrą, a także dietetykiem specjalizującym się w leczeniu zaburzeń odżywiania. Lekarz rodzinny może stwierdzić anoreksję w badaniu fizykalnym, sprawdzając stopień niedożywienia określany na podstawie siatki centylowej osób do 18 roku życia lub wskaźnika masy ciała BMI w przypadku osób starszych. Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób jednoznacznym wskaźnikiem występowania anoreksji jest BMI niższe niż 17, 5. Ważne jest także rozpoznanie przeprowadzone na podstawie rozmów z osobą chorą, która wykazuje zaburzoną samoocenę w kwestii wyglądu i widzi samą siebie jako otyłą mimo chorobliwego osób cierpiących na anoreksję przybiera niezdrowy, blado-szary odcień. Jest chłodna w dotyku, a dłonie spocone, lecz zimne. Włosy chorych mogą się przerzedzać, w zaawansowanym stadium anoreksji występują także obrzęki stóp i anoreksji dla organizmuChorobliwe wychudzenie i utrata masy ciała prowadzi do groźnych powikłań całego organizmu i jego wyniku anoreksji chorzy mogą więc cierpieć m. in. na choroby: • związane z metabolizmem – wtórna osteoporoza, zaburzenia przemiany materii, metabolizmu tłuszczów oraz glukozy, a także hipotermię; • hormonalne – zanik miesiączki, niepłodność, spadek libido; • dermatologicznie – przerzedzanie włosów, problemy skórne, jak łuszczenie i nadmierne wysuszenie; • hematologiczne – obniżenie liczby białych krwinek, niedokrwistość, zmniejszenie liczby płytek krwi; • kardiologiczne – zaburzenia rytmu serca, bradykardia, niewydolność serca; • choroby nerek – kamica nerkowa, zaburzenia w oddawaniu moczu i obniżony poziom potasu; • choroby układu nerwowego – depresja, zwiększony poziom agresji i rozdrażnienie, trudności z koncentracją i zanik tkanki mózgowej; • gastrologiczne – wzdęcia i zaparcia, bóle brzucha, problemy z podwyższonymi wskaźnikami anoreksjiLeczenie anoreksji jest wyjątkowo trudne, musi bowiem odbywać się we współpracy z chorym, który na ogół jest zbyt osłabiony lub odmawia nadal jedzenia. W trakcie leczenia chory stopniowo ma powracać do znormalizowanej masy ciała, ale przede wszystkim odzyskać prawidłowy stosunek do dla osób cierpiących na anoreksję obejmuje przede wszystkim dobrze dobraną terapię psychologiczną lub z użyciem środków farmakologicznych. U chorych zalecana jest tzw. rehabilitacja żywieniowa zapobiegająca tzw. zespołowi ponownego odżywienia (refeeding syndrome). Jeżeli osoba ciężko niedożywiona nadmiernie szybko przyjmie pokarm, mogą wystąpić objawy zagrażające nawet jej życiu, jak niewydolność oddechowa, serca, nerek oraz upośledzenie krzepnięcia przeciwdziałać występowaniu anoreksji?Anoreksja jest na tyle wieloczynnikową i złożoną chorobą, że nie powstała jeszcze w pełni skuteczna profilaktyka zapobiegająca jej wielu kwestii, na jakie powinni zwrócić uwagę rodzice chcąc uchronić swoje dzieci przed tym schorzeniem jest m. in.: • zachowanie spokojnej i wyważonej atmosfery w trakcie wspólnych posiłków; • przekazywanie pozytywnych wzorców związanych z wyglądem oraz jedzeniem, nieutożsamianie szczupłej sylwetki z sukcesem życiowym; • wzmożona czujność w kwestii odżywiania dziecka, stosowanych przez nie diet, eliminowania poszczególnych składników uznawanych za wysokokaloryczne czy nagłej totalnej zmiany sposobu odżywiania; • stawianie wymagań na miarę możliwości dziecka i nierozliczanie go z osiąganych sukcesów w kontekście nagrody czy kar za niepowodzenia życiowe; • szczere, pełne ufności rozmowy dotycząca kwestii dorastania i problemów związanych w kreowaniem własnej tożsamości i uniezależnieniem się od opinii po wyleczeniu anoreksjiAby skutecznie pomóc osobie chorej na anoreksję, musi mieć ona pewność wsparcia ze strony rodziny. Wskazane jest także zerwanie kontaktów z osobami, które miały toksyczny wpływ na wystąpienie choroby, jak internetowe grupy anorektyczek oraz regularne kontrole lekarskie przeprowadzane do końca życia wyleczonej osoby.

Cześć mam na imię Błażej. W czerwcu 2011 poznałem pewną dziewczynę po 2-3 miesiącach, powiedziała mi że ma nerwice natręctw. Mówiła to ze strachem ze sie odwrócę itp. ja dowiedziałem się co to jest przyjąłem to ze spokojem, pomyślałem nawet że to mało poważna choroba i że fakt ma swoje doły ale da sie żyć, szczególnie gdy gadaliśmy sprawiała wrażenie bardzo szczęśliwej, ale mówiła o wielu swoich problemach nie myślałem ze powoduje je nerwica. Stwierdziłem ze jest po prostu wrażliwa. Lecz im bardziej ją poznawałem, to zdawałem sobie że to wszystko jest nienormalne(np. jest brzydka, nikt jej nie lubi, wszyscy się od niej odwracają, w pracy sprawdza jakieś pierdoły po 100 razy, mógłbym wymieniać a wymieniać ale te najpoważniejsze związane są z życiem towarzyskim, a i jeszcze jedno ważne ojciec jest tyranem z jej winy). Następnie w kwietniu 2012 powiedzieliśmy sobie, że cos do siebie czujemy. I wtedy zacząłem nieść swój krzyż(nie zrozumcie mnie źle ona jest najwspanialsza osoba jaką poznałem, ukrzyżowanie Jezusa zbawiło ludzkość). Poznałem kolejny wymiar tej choroby, obsesyjną zazdrość. Zaczęła się masakra dacie wiarę, że z 8 następnych miesięcy ok 4 miesiące zabierały nam kłótnie a mimo to kochaliśmy się coraz mocniej dziwne nie? I przyszła wigilia 2012 poszło o pewną moja kumpele, chyba nie wytrzymałem napięcia i powiedziałem wiele nie potrzebnych słów i koniec. Teraz gadamy ze sobą z powrotem, a u niej jest jeszcze gorzej zaczęła się odchudzać, problem w tym że nie widzę u niej typowych objawów anoreksji, bo to ze jest za gruba mówi każda kobieta, a reszta nie pasuje. Pomyślałem że może przez tę nerwice może jakoś wpaść w anoreksje i są zupełnie inne objawy, boje się bo jedna nerwica to już dużo więc wole żeby zamknęła to w zarodku. No i oczywiscie Marta nie potrzebuje odchudzania, bo jak to moi kumple mówią najlepsze nogi w mieście :DD Ja myśle że odchudza sie dlatego bo myśli że jak bedzie gruba to jej nikt nie bedzie lubił. Wiec moje dwa pytania, czy to moze doprowadzic do anoreksji?(wydaje mi się ze tak) i jak jej pomóc? Przepraszam za długie wprowadzenie ale nie chciałem nic pominąć.

Jak zapaść w anoreksje? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać. 1 ocena Najlepsza odp: 100%. 0. 5. odpowiedział (a) 15.07.2013 o 21:44: Zobacz 14 odpowiedzi na pytanie: Jak zapaść w anoreksje?

19 lipca 2018 Spis treści1 Co to jest anoreksja?2 Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) u dzieci i nastolatków3 Skutki Anoreksji4 Objawy Anoreksji5 Przyczyny anoreksji6 Rodzaje anoreksji: Jadłowstręt Psychiczny Atypowy (anoreksja atypowa)7 Na czym polega anoreksja?8 Leczenie anoreksji9 Jak nie zachorować na anoreksję? – Zostań architektem i budowniczym własnego zdrowia Koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience Co to jest anoreksja? Anoreksja jest zaburzeniem odżywiania. Podstawowym objawem jest celowe dążenie do obniżenia masy ciała i przeżywanie nasilonego lęku przed przytyciem, przy jednocześnie występującej nieprawidłowej ocenie własnego wyglądu. Utrata masy ciała jest wywołana przez unikanie sytych pokarmów lub prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających i leków tłumiących łaknienie, stosowanie wyczerpujących ćwiczeń fizycznych. Ocena własnego ciała, która jest zaburzona i odbiega od rzeczywistego wizerunku, przyjmuje postać zespołu psychopatologicznego, w którym dominuje obsesyjne myślenie związane z obawą przed otyłością. Anoreksja pojawia się najczęściej u dziewcząt w okresie pokwitania i u młodych kobiet. Zdarza się u dzieci w okresie zbliżania się do wieku pokwitania. Anoreksja i bulimia są jedynymi zaburzeniami, które są skorelowane z płcią i dotykają głównie kobiet – 95% zachorowań. Taką korelację tłumaczy się uwarunkowaniami kulturowo-społecznymi, związanymi z medialnymi wzorcami idealnej kobiety. Zaburzenia odżywiania mogą pojawiać się w życiu dorosłym ( 0,2-0,8% populacji), w okresie przekwitania, a także u osób po siedemdziesiątym roku życia. Obserwuje się podwyższony współczynnik zachorowań wśród mężczyzn homoseksualnych i wiąże się to z większym zwracaniem uwagi na wygląd w tej grupie społecznej, w takim samym stopniu, jak w przypadku kobiet. Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) u dzieci i nastolatków Okresem największej zachorowalności na anoreksję jest wiek dojrzewania. Objawy najczęściej mają swój początek pomiędzy 14 – 18 rokiem życia. Wśród chorych przeważają dziewczęta. Rozpowszechnienie anoreksji wśród chłopców, w tym wieku ocenia się na 5-10%. Obserwuje się wzrost zachorowań na anoreksję wśród dzieci do 13 roku życia. Badania podkreślają, że na ten wiek przypada znaczący wzrost zachorowań chłopców w porównaniu z okresem dorastania. Wówczas na chorobę zapada 9-30 % chłopców. Skutki Anoreksji Chorobie towarzyszy niedożywienie o różnym nasileniu i wynikające z tego wtórne, poważne zaburzenia somatyczne. Jeśli początek choroby miał miejsce w okresie przed pokwitaniem, to zostaje zahamowany rozwój związany z pokwitaniem. U dziewczynek zatrzymany zostaje wzrost, nie rozwijają się piersi i występuje brak miesiączek. U chłopców w tym wieku narządy płciowe pozostają w stanie dziecięcym. Anoreksja należy do chorób o wysokim ryzyku śmiertelności. Najczęstszymi przyczynami zgonu są samobójstwa, niewydolność krążeniowa, zaburzenia elektrolitowo-metaboliczne. Przeprowadzone badania wśród pacjentów w wieku pomiędzy 20 a 30 rokiem życia wykazują, że u 18 % choroba zakończyła się zgonem. Ryzyko zgonu zwiększa się 10-krotnie w przypadku starszych wiekowo pacjentów i dłuższym czasem trwania choroby. Przebieg choroby ma charakter przewlekły, a średni czas trwania choroby to 5 lat. Lepsze rokowania mają osoby, u których zaburzenie wystąpiło stosunkowo wcześnie pomiędzy 14 -17 rokiem życia, a podjęte oddziaływania terapeutyczne zapobiegały utrwaleniu się zaburzenia. Jak zaczyna się anoreksja? W początkowym etapie zachorowania pierwszymi objawami anoreksji jest stopniowe ograniczanie jedzenia, które jest zazwyczaj uzasadniane stosowaniem diety, przejściem na wegetarianizm, ekologiczną żywnością. W tej pierwszej fazie spadkowi wagi towarzyszy dobre samopoczucie, nawet stany euforyczne, wrażenie dobrej aktywności i wydajności. Stopniowo nasila się koncentracja na unikaniu jedzenia i pojawia się coraz więcej rytuałów związanych ze sposobami ograniczania ilości jedzenia, przygotowywaniem posiłków. Nasilające się zachowania nie podlegają perswazji, modyfikacji, stają się coraz bardziej usztywnione. Coraz większy dysonans pomiędzy informacjami otoczenia dotyczącymi nadmiernego spadku wagi a własnym przekonaniem dotyczącym wyglądu, powoduje unikanie ludzi, izolację społeczną, oraz usztywnianie się nieprawidłowej oceny własnego ciała i braku krytycyzmu. Nasilająca się koncentracja na rytuałach dotyczących przygotowania posiłków i ich kaloryczności może mieć charakter zaburzeń obsesyjno- kompulsywnych. Anoreksja może prowadzić do objawów zaburzeń depresyjnych i lękowych. W przebiegu choroby dochodzi do zaburzeń związanych z poczuciem głodu i sytości, co jeszcze bardziej komplikuje podawanie posiłków. Objawy Anoreksji Podstawowym objawem jest spadek masy ciała o 15% w stosunku do masy ciała odpowiedniej dla wieku i wzrostu, u dzieci brak przyrostu masy ciała. Występuje irracjonalne ocenianie siebie, jako osoby otyłej. Przeżywanie permanentnego lęku przed przytyciem. Narzucanie sobie samemu niskiego progu masy ciała, przed strachem, że się przytyje. U kobiet w efekcie anoreksji, występują zaburzenia endokrynne, które przejawiają się zanikiem miesiączkowania, a u mężczyzn utratą seksualnych zainteresowań i potencji. W następstwie głodzenia się pojawiają się zaburzenia metaboliczne, w gospodarce elektrolitowej, tłuszczowej, zaburzenia czynności układu pokarmowego, hormonalne, neuroprzekażnictwa, zmiany zanikowe tkanek, w tym tkanki mózgowej. Do najczęściej występujących objawów somatycznych anoreksji należą: Spadek ciśnienia tętniczego krwi i temperatury ciała, zmiany w zapisach EKG Pojawienie się na ciele owłosienia w postaci meszku. Wypadanie włosów. Suchość skóry. Osłabienie siły mięśni i zanik mięśni. Stany zapalne żołądka i jelit, bóle brzucha. Podwyższenie poziomu cholesterolu. Zanik cyklu miesiączkowego. Objawy odwapnienia, osteoporoza kości, objawy niedokrwistości. Problemy z koncentracją, pamięcią, uczeniem się. Objawy depresyjne pojawiają się u 75 % przypadków. Objawy zespołu obsesyjno-kompulsyjnego, zespołu lękowego i napadów paniki (20-60 % przypadków). Przyczyny anoreksji Uważa się, że jadłowstręt psychiczny ma wieloczynnikowe uwarunkowania: biologiczne, osobowościowe, rodzinne i społeczno-kulturowe. W cechach osobowościowych wyróżnia się bardzo wysoki poziom aspiracji, często nieadekwatny do możliwości, niską samoocenę i perfekcjonizm, wysoki poziom tłumionej agresji, tendencja do zachowań obsesyjno-kompulsywnych. Badania genetyczne nie dają jednoznacznych odpowiedzi, stwierdza się możliwość istnienia wielu genów odpowiedzialnych za dziedziczenie anoreksji, które mogą wchodzić w różne interakcje, dając określony obraz kliniczny choroby. Badania dotyczące neuroprzekażnictwa w mózgu wykazały zaburzenia w układzie serotoninergicznym, noradrenergicznym i dopaminergicznym, oraz receptorów opiatowych. Wyniki badań naukowych nie dają jednoznacznej odpowiedzi, w jakim stopniu stwierdzone nieprawidłowości w przebiegu jadłowstrętu psychicznego są wrodzoną lub nabytą predyspozycją, a w jakim stopniu są skutkiem zaburzenia i głodzenia się. Stwierdzone zaburzenia hormonalne w odniesieniu do osi podwzgórze-przysadka-nadnercze oraz osi podwzgórze-przysadka-tarczyca, również nie odpowiadają na pytanie o przyczyny zaburzenia. Czynniki rodzinne – w rodzinach z problemem anoreksji obserwuje się specyficzne dysfunkcjonalne style funkcjonowania w zakresie diady małżeńskiej, patologicznych koalicji, relacji emocjonalnych, problemy w umiejętności rozwiązywania konfliktów, problemy związaną z autonomią członków, granicami wewnątrzrodzinnymi, blokowanie procesów separacyjnych. Zwraca się uwagę na takie cechy rodziny, jak rozbudzanie nadmiernych ambicji u dziecka, nieadekwatny do możliwości dziecka wysoki poziom oczekiwań. Koncepcje socjokulturowe zwracają uwagę na społeczne uwarunkowania „fobii przed otyłością”. Począwszy od lat dwudziestych XX wieku, w zachodniej kulturze nastąpiła zmiana ideałów dotyczących wyglądu i wymagań wobec kobiet. Wzrost zachorowań wiąże się z medialnym wpływem na kształtowanie idealnej sylwetki i stylu życia, które mają świadczyć o atrakcyjności i sukcesie życiowym. Bycie szczupłym staje się celem życiowym, nadaje wartość osobie i sens jej życiu. Mechanizm kontroli nad własnym życiem ogniskuje się w uzyskaniu szczupłości. Dodatkowo występuje nasilone zjawisko potępiania otyłości. Badania dowodzą, że otyłe dzieci są narażone na ostracyzm rówieśniczy, liczne przejawy nienawiści i upokorzenia. Czynniki kulturowe uważa się za znaczący czynnik przyczynowy nasilonej tendencji do rozwoju zaburzeń odżywiania. Za szczególnie narażone na zachorowanie uważa się modelki i tancerki. Koncepcja ewolucjonistyczna w rozszerzeniu koncepcji socjokulturowej zwraca uwagę na problem, dlaczego mężczyźni wolą szczupłe kobiety, i stawia tezę, że wymagania szczupłości wobec kobiet-modelek, są kształtowane przede wszystkim przez mężczyzn homoseksualnych – kreatorów mody, którzy nie widzą w kobietach swoich potencjalnych partnerek seksualnych. Uważa się, że bezpośrednim czynnikiem uruchomiającym proces chorobowy, jest uraz psychiczny związany z krytyczną uwagą, oceniającą wygląd i własna krytyczna ocena swojego ciała. Rodzaje anoreksji: Jadłowstręt Psychiczny Atypowy (anoreksja atypowa) W anoreksji atypowej obraz i przebieg choroby jest taki sam, jedynie o łagodniejszym nasileniu i z tą różnicą, że nie stwierdza się np. zaniku miesiączki, braku znacznego spadku masy ciała. Na czym polega anoreksja? Centralnym objawem w anoreksji jest nasilony lęk i obsesyjne myśli związane z obawą przed przytyciem oraz zaburzenia w spostrzeganiu własnego wyglądu. Ograniczanie jedzenia jest realizacją dążenia do ideału, w obawie przed krytyką innych i odrzuceniem. Staje się głównym celem życiowym i ogniskuje się w nim potrzeba osiągania sukcesu. W konsekwencji powoduje zdecydowane pogorszenie funkcjonowania społecznego. Jest zagrożeniem dla zdrowia i życia. Brak łaknienia i spadek wagi, nie zawsze jest tożsame z rozpoznaniem anoreksji. Może być objawem o charakterze psychogennym, skutkiem zaburzeń depresyjnych, objawów psychotycznych, zaburzeń schizofrenicznych, czy ujawniać się w przebiegu bulimii. Przeżywanie urojeń, omamów smakowych czy słuchowych, może być powodem odmawiania jedzenia i racjonalizacji psychotycznych powodów koniecznością stosowania diety. Zaburzenia łaknienia występują również w chorobach somatycznych. W każdym przypadku wymagana jest diagnoza psychologiczna i psychiatryczna. Leczenie anoreksji Ponieważ jadłowstręt psychiczny uważany jest za zaburzenie o wieloczynnikowych uwarunkowaniach, dlatego leczenie powinno być wielopłaszczyznowe i zależeć od wieku, przebiegu choroby, nasilenia objawów. W przypadku znacznego spadku wagi, poniżej 75 % wagi należnej, konieczne jest leczenie szpitalne. Zaletą leczenia szpitalnego jest stosunkowo szybki przyrost wagi ciała i obniżenie ryzyka śmierci w najpoważniejszym przebiegu zaburzenia. W przypadku skrajnego wychudzenia stosuje się przymusowe leczenie. Leczenie szpitalne, choć początkowo efektywne w osiągnięciu przyrostu wagi, nie usuwa problemu. Jak pokazują badania i obserwacje kliniczne, bez kompleksowego leczenia psychoterapeutycznego utrzymanie długoterminowej remisji objawowej nie jest możliwe. W początkowej fazie leczenia nadrzędnym celem jest zapobieganie ewentualnemu zagrożeniu życia, wynikającymi ze zmian metabolicznych wskutek głodzenia. Uzyskanie stopniowego przyrostu masy ciała powinno się odbywać na poziomie 1-1,5 kg na tydzień u pacjentów hospitalizowanych, i 0,5 -1kg u pacjentów leczonych ambulatoryjnie. Najczęściej w tej fazie choroby zawiera się z pacjentem kontrakt terapeutyczny, który ustala zasady postępowania leczniczego i stosuje się nagradzające przyrost wagi techniki behawioralne, zgodne z kontraktem. Jednocześnie obywa się proces leczniczy mający na celu leczenie powikłań somatycznych. Jak leczyć anoreksję? Do etapów leczenia należą: Uzyskanie systematycznego przyrostu wagi. Leczenie powikłań somatycznych. Psychoedukacja dotycząca prawidłowych wzorów odżywiania i korekta zachowań związanych z jedzeniem. Leczenie współwystępujących zaburzeń psychicznych. Psychoterapia indywidualna Psychoterapia rodzinna Ze względu na przewlekły charakter zaburzenia psychoterapię stosuje się przynajmniej przez rok, a w charakterze podtrzymującym, może trwać nawet do 6 lat. Psychoterapia Poznawczo-Behawioralna w Zaburzeniach Odżywiania Za standardową metodę terapeutyczną, którą stosuje się po zauważeniu procesu przyrostu wagi uważa się psychoterapię poznawczo-behawioralną. Badania podkreślają, że skuteczność leczenie farmakologicznego zdecydowanie podwyższa włączenie terapii poznawczo-behawioralnej. Terapia bezpośrednio odnosi się do niedostosowanych zachowań związanych ze sposobem odżywiania się, oraz leżącymi u ich podłoża błędnymi przekonaniami, dysfunkcyjnymi schematami poznawczymi dotyczącymi poczucia własnej samooceny i dążenia do ideału, znaczenia opinii innych i obaw w relacjach z nimi, oraz wspiera procesy rozwojowe związane z indywidualizacją i separacją. Łączy tworzenie wzorów regularnego odżywiania się, zmianę treści poznawczych i etap zapobiegania nawrotom choroby, poprzez kształtowanie umiejętności rozwiązywania problemów, umiejętność identyfikowania sygnałów ostrzegawczych nawrotu choroby i korzystania z wypracowanych planów działań. Psychoterapia Interpersonalna i Psychodynamiczna w Zaburzeniach Odżywiania Za efektywną terapię uznaje się Psychoterapię Interpersonalną skoncentrowaną na problemach interpersonalnych, które są uważane za centralne w zaburzeniach odżywiania. Celem terapii jest poprawa samooceny i samoakceptacji, rezygnacja z przesadnego przywiązywania znaczenia do wagi ciała. Zarówno psychoterapia poznawczo –behawioralna, jak i interpersonalna osiągają te same cele, jedynie innymi mechanizmami i technikami terapeutycznymi. Uznaje się, że podjęcie psychoterapii psychodynamicznej powinno odbywać się na etapie, gdy stan fizyczny pacjenta uległ poprawie. Terapia pozwala uzyskać wgląd w głęboko leżące zaburzenia struktury osobowości. Psychoterapia Psychodynamiczna jest szczególnie zalecana w przypadku zachorowań osób dorosłych. Rodzinna Psychoterapia Systemowa w Zaburzeniu Jadłowstrętu Psychicznego Uważa się, że terapia rodzinna jest niezbędna w odniesieniu do pacjentów poniżej 18 roku życia, zwiększa efektywność leczenia i trwałość uzyskanej poprawy objawowej. Zgodnie z paradygmatem systemowym zaburzenie pełni określoną, regulacyjną funkcję w życiu rodziny. Wyniki badań wskazują na symptomatyczne cechy systemu rodzinnego w przypadku zaburzeń odżywiania: uwikłanie i niezaangażowanie, nadopiekuńczość, sztywność, brak umiejętności rozwiązywania konfliktów, nacisk na wygląd i nadawanie szczególnego znaczenia opinii innych, izolacyjne tendencje. W rodzinach jedzenie spełnia funkcję narzędzia komunikacyjnego, jest ważnym kanałem komunikacyjnym. Celem terapii rodzinnej jest zmiana dysfunkcjonalnej struktury rodziny, zaburzonej komunikacji, określenie granic w podsystemach, które często są zatarte, pomoc w kryzysie rozwojowym związanym z dojrzewaniem i procesach separacji-indywidualizacji. Nieprawidłowo funkcjonujący system rodzicielski, może być czynnikiem uruchamiającym zachorowanie i podtrzymującym objaw, ale również może być znaczącym czynnikiem, który ma wpływ na pozytywny przebieg leczenia i jego efektywność. Leczenie farmakologiczne w zaburzeniach jadłowstrętu psychicznego Leczenie farmakologiczne stosuje się w przypadku, gdy zaburzeniom towarzyszą objawy depresyjne, lękowe, zaburzenia obsesyjno-komupulsyjne. W razie konieczności są podawane leki hormonalne. Leczenie farmakologiczne jest stosowane pod ścisłą kontrolą lekarza ze względu na możliwe powikłania związane z uwagi na występujące w chorobie zaburzenia układu krążenia, braku łaknienia. Jak „wpaść” w anoreksję? Do czynników ryzyka zachorowania na anoreksję należą: Czynniki osobowościowe: Niska i nieadekwatna samoocena. Przekonanie, że wysoka samoocena jest wynikiem uzyskania idealnej wagi i figury. Niezadowolenie ze swojej atrakcyjności fizycznej. Poczucie niższości w relacjach rówieśniczych. Przywiązywanie nadmiernego znaczenia do wyglądu, wagi i figury. Niski poziom umiejętności społecznych, brak umiejętności radzenia sobie w sytuacjach społecznych. Bycie osobą ośmieszaną i krytykowaną w grupie rówieśniczej, doświadczenie odrzucenia przez kolegów w szkole, marginalizacji społecznej, poczucie braku przynależności do grupy rówieśniczej. Wpływowość, lękliwość, brak pewności siebie. Nadwrażliwość na krytykę. Tendencje rezygnacyjne w przypadku niepowodzeń. Tłumienie i zaprzeczanie własnym potrzebom, nieumiejętność rozpoznawania własnych potrzeb. Spełnianie oczekiwań innych, jako źródło satysfakcji. Dążenie do bycia powszechnie akceptowanym przez innych i lęk przed odrzuceniem. Wysoki poziom ambicji i perfekcjonizm. Brak poczucia satysfakcji i sukcesów. Irracjonalne przekonania dotyczące sposobów odżywiania się i diet. Objawy zaburzeń zdrowia psychicznego: Przeżywanie objawów lękowych, depresyjnych, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Chwiejność emocjonalna. Długotrwałe stany złego samopoczucia psychicznego. Czynniki rodzinne: Zaburzenia struktury rodziny, komunikacji wewnątrzrodzinnej. Nieprawidłowe relacje emocjonalne pomiędzy członkami. Wysoki poziom krytycyzmu, wrogości, odrzucenia, kontroli. Problemy z autonomią członków rodziny, problemy rozwojowe związane z fazą separacji-indywidualizacji. Jak nie zachorować na anoreksję? – Zostań architektem i budowniczym własnego zdrowia psychicznego. Według WHO 50 % wszystkich zaburzeń zdrowia psychicznego ma swój początek w okresie wieku rozwojowego, a więc w dzieciństwie i adolescencji. Wówczas pojawiają się pierwsze, mało specyficzne lub słabo nasilone objawy zaburzeń psychicznych, bądź zaburzenia charakterystyczne dla tego wieku np. anoreksji. Alarmujące dane statystyczne dotyczące wzrostu zachorowań na zaburzenia psychiczne, w tym dzieci i młodzieży, wymuszają zmianę myślenia o zdrowiu, jako wymagającego jedynie leczenia. Czynnikami chroniącymi zdrowie psychiczne jest, bowiem „wytwarzanie zdrowia”, czyli redukowanie czynników ryzyka, świadome wzmacnianie zdrowia psychicznego i zasobów odpornościowych, indywidualnych i rodzinnych. Utrzymanie stanu dobrego samopoczucia i zdrowia psychicznego jest możliwe, gdy dziecko i nastolatek ma adekwatną samoocenę, poczucie własnej wartości, optymizm i zrównoważony nastrój, umiejętności nawiązywania i podtrzymywania kontaktów rówieśniczych, satysfakcjonujących relacji interpersonalnych, umiejętność rozwiązywania problemów i konfliktów, adekwatnego reagowania w stresogennych sytuacjach. Te cechy osobowościowe są zasobami psychicznymi, które chronią przed zachorowaniem na zaburzenia psychiczne. Prawidłowo funkcjonująca rodzina jest naturalnym podstawowym oparciem społecznym. W teoriach psychologicznych koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience odpowiadają na pytanie, jakie cechy osobowościowe wzmacniają zdrowie psychiczne i chronią przed zachorowaniem np. na anoreksję. Osoby, które cechuje wysoki poziom poczucia koherencji, lepiej sobie radzą ze stresogennymi czynnikami życia i mniej chorują. Resilience jest uznawana za wskaźnik zdrowia psychicznego, gdyż może chronić przed wystąpieniem zaburzeń psychicznych lub zmniejszać ich nasilenie. Poczucie koherencji i sprężystość psychiczna (ego – resiliency) pełnią kluczową rolę w ochronie i przywracaniu zdrowia. Oznacza to, że nie jesteśmy całkowicie bezsilni wobec zachorowania na zaburzenia psychiczne i mamy wpływ na nie, przez kształtowanie pożądanych cech odpornościowych i wytwarzanie zdrowia psychicznego. Metody psychoterapeutyczne są nie tylko formą leczenia zaburzeń psychicznych. Oddziaływania terapeutyczne mogą być skuteczną prewencją zaburzeń psychicznych, mogą wzmacniać dobrostan psychiczny: kształtować prawidłową samoocenę, umiejętności społeczne, rozwijać poczucie koherencji i odporność psychiczną. Terapeutyczne sesje rodzinne mogą mieć charakter profilaktyki zdrowia psychicznego jej członków. Rozwijanie i wzmacnianie pożądanych cech może odbywać się w każdym wieku, ale ma to szczególne uzasadnienie w odniesieniu do dzieci, młodzieży i okresu wczesnej dorosłości. Koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience Koncepcja poczucia koherencji zakłada istnienie trzech jej składowych: poczucia zrozumiałości, poczucia zaradności i poczucia sensowności. Pozwalają na spostrzeganie świata, jako zrozumiałego, przewidywalnego i sterowalnego. Osoba posiadające te cechy trafnie spostrzega i ocenia rzeczywistość, potrafi sprostać wymaganiom i skutecznie radzić sobie z trudnościami, a pojawiające się problemy traktuje, jako wyzwania i możliwość samorealizacji a nie, jako obciążenie i zagrożenie. Poczucie koherencji pełni główną rolę w adaptacji do stresogennych czynników, obniża intensywność jego doznawania i chroni przed zakłóceniami dobrostanu psychicznego. Koncepcja resilience zwraca uwagę na odporność psychiczną, odporność na zranienie i pozytywną adaptację. Sprężystość psychiczna (ego- resiliency) oznacza dobre przystosowanie pomimo traumatycznych przeżyć, wysoki poziom kompetencji społecznych, realizację zadań rozwojowych i brak zaburzeń w sferze emocjonalnej i behawioralnej. Jest umiejętnością rozwiązywania problemów oraz zdolnością elastycznego przystosowania się do zmieniających się warunków życiowych. Jest także umiejętnością szybkiego odrywania się od negatywnych przeżyć i wzbudzania w sobie pozytywnych stanów emocjonalnych i poznawczych. Jest dynamicznym konstruktem, który można rozwijać i kształtować. Jest znaczącym czynnikiem chroniącym przed wystąpieniem objawów zaburzeń. W łagodnych stadiach anoreksji leczenie polega na wizytach u psychoterapeuty. Prowadzi się psychoterapię indywidualną, na której pacjent dąży do samoakceptacji i niemyśleniu o ciągłym odchudzaniu. W przypadku niepełnoletnich pacjentów prowadzi się zajęcia terapii rodzinnej. Witam. Od prawie roku choruję na anoreksję. Mam 170 cm i ważę 43 kg.. chcę ponownie zmierzyć się z chorobą, dotychczas przegrywałam, ale daję sobie ostatnią szansę, potem, jeśli nie przytyję, zostanę wysłana do kliniki w Bydgoszczy.. I tu pada moje pytanie, jak mam jeść? Ile kcal dziennie? Jaki jadłospis? Dodam, że mam bardzo skurczony żołądek.. Proszę o pomoc ;( KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu Jak rozpoznać warzywa i owoce dobrej jakości? Witam, radziłabym zgłosić się bezpośrednio do dietetyka. W przypadku anoreksji porada dotycząca ilości pożywienia musi być trafna w 100% i nie ma tu miejsca na pomyłkę. W przeciwnym wypadku pacjentka z reguły trafia do szpitala. Pozdrawiam Ewa Ceborska 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Co jeść i jak często, żeby przytyć po anoreksji? – odpowiada Agnieszka Jamroży Czy to jest anoreksja? Jak jeść normalnie? – odpowiada Agnieszka Jamroży Anoreksja bulimiczna a dieta – odpowiada Agnieszka Jamroży Jak nabrać masy ciała? – odpowiada Mgr inż. Ewa Ceborska-Scheiterbauer Jak leczyć anoreksję? – odpowiada Mgr Kamila Drozd Zahamowanie wzrostu - czy jest skutkiem anoreksji? – odpowiada Agnieszka Jamroży Jak pomóc 13-latce z anoreksją? – odpowiada Dariusz Pysz-Waberski Odżywianie przy wychodzeniu z anoreksji – odpowiada Ewa Kozłowska Anoreksja i dopasowanie diety – odpowiada Mgr Anna Ingarden Brak apetytu, niska waga. Czy to anoreksja? – odpowiada Agnieszka Jamroży artykuły

Myślałem, mogłem wpaść na coś lepszego, ale prawda jest taka, że Summer nie chce być Tobą. I thought I would come up with more , but the point is, Summer doesn't want to be you. Słuchaj, jeśli moglibyśmy cię przekonać, byś został w mieście jeszcze przez dobę, oczywiście w Saint Regis, może udałoby nam się wpaść na coś

zapytał(a) o 12:06 Jak wpaść w anoreksję.? Jbc to nie tylko mooje pytanie. Koleżanki też ; > Odpowiedzi Anoreksja.. to poważna sprawa.. dość łatwo w nią wpaść.. wystarczy zacząć się odchudzać i wmawiać sobie że się jest przesadnie grubym.. i mało bardzo mało jeść.. potem samo pójdzie.. tylko najtrudniej jest z niej wyjść.. więc nie radzę się bawić w próby popadnięcia w anoreksję..;)skutki anoreksji...Nieleczona anoreksja prowadzi do poważnego osłabienia organizmu - narządy, bez odpowiedniej dawki witamin i budulca, nie są w stanie poprawnie funkcjonować, pojawia się anemia, poważne osłabienie serca. Anoreksja jest chorobą śmiertelną. Kończy się śmiercią z wycieńczenia, ustaniem akcji serca, zawałem serca, bądź samobójstwem. W najlepszym wypadku dochodzi jedynie do zachwiania funkcji życiowych, skrajnego wycieńczenia, zaniku anoreksji, odkrytej w odpowiednim momencie, może zakończyć się sukcesem. Jednak tak, jak w przypadku depresji, należy wystrzegać się środowisk mających negatywny wpływ i poddawać się kontroli lekarskiej, do końca życia. Leczenie anoreksji zazwyczaj doprowadza organizm do odpowiedniego stanu, czyli takiego, w którym jest w mocy prawidłowo funkcjonować. Anoreksja wykryta / leczona zbyt późno może skończyć się śmiercią - w najcięższych przypadkach, lekarze mogą jedynie przedłużyć egzystencję i uśmierzyć ból umierania. samo to już zniechęca..;) to nie jest zabawa bo muszę schudnąć by się komuś spodobać .. czy też być modna.. to poważna sprawa.. która jest już z nami do końca życia.. i ma poważne konsekwencje..więcej info poczytaj tu.. Ann172 odpowiedział(a) o 12:10 Anoreksja to choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci... jesteście niepoważne. Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. blocked odpowiedział(a) o 14:57 Chcecie anoreksji? proszę oto link zobaczcie jak wyglądają te dziewczyny i powodzenia[LINK] Chuckowa odpowiedział(a) o 17:57 Pooglądaj sobie zdjęcia wychudzonych dziewczyn ( tzwa thinspiracje) jak się na nie tak napatrzysz to patrząc w lustro będziesz widziała OBLEŚNEGO siłę będziesz chciała schudnąć i po jakimś czasie będziesz miała taki wstręt do jedzenia,że zostaniesz jednak być na etapie pro-ana. Bo w każdej chwili można z tego wyjść, a jeżeli utkniesz tak głęboko to będzie jest fajna, ale anoreksja ma swoje ciemne strony. Lepiej zapoznaj się z pamiętaj jeżeli chcesz być anorektyczką bo to modne to puknij się w głowę. Na początku poczytaj strony pro-ana i zobacz czy chcesz żyć tak jak ci się odwidzi. blocked odpowiedział(a) o 16:41 niech sie ta osoba, ktora chce w to wpasc zastanowi. ja musze walczyc teraz z jadlowstretem by nie wpasc w anoreksje, bo nigdy nie mam apetytu. to nie jest takie przyjemne. wystajace kosci, no naprawde jakie to sexy... wszyscy chlopacy beda na nia leciec! i ludzie na ulicy beda na nia patrzec z takim podziwem na nia, ze po prostu dlaczego ona jeszcze nie jest anorektyczka, na co czeka?! jak chce umrzec, to niech ebdzie miala anoreksje. jak chce by kosci jej wystawaly, cera sie zmarszczyla, jak chce by nikt sie za nia nie ogladal, odwracali za nia na ulicy o bgadywali ze wyglada jak wieszak, wszyscy pewnie z klasy odwrocili bo by nie chcieli sie z chora zadawac i tym podobne.. poza tym problemy z rodzicami by pewnie miala. niech ograniczy jedzenie i schudnie jesli jej to lezy na watrobie tak bardzo, ale po co od razu anoreksja? blocked odpowiedział(a) o 20:00 Jadłowstręt psychiczny (z grec. an – brak, pozbawienie, orexis – apetyt Anorexia nervosa) – zaburzenie odżywiania, polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała jest zaburzony; występują objawy dysmorfofobii. Lęk przybiera postać uporczywej idei nadwartościowej, w związku z czym pacjent wyznacza sobie niski limit wagi. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku między 14 a 18 rokiem życia. Po raz pierwszy opisali to zaburzenie w połowie XIX wieku Charles Lasègue i William wyróżnia dwie postaci anoreksji – jadłowstręt psychiczny i jadłowstręt psychiczny atypowy ( cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Nieleczona prowadzi do śmierci w około 10% przypadków[1]. Zwykle, w 75% przypadków, rozpoczyna się przed 25. rokiem cechami anoreksji jest usiłowanie kontrolowania własnego świata i radzenia sobie z napotkaną traumą poprzez restrykcje w przyjmowaniu pokarmów. Powodem może być również, potrzeba wewnętrznej czystości lub perfekcjonizm. Spotyka się także inne powody, jak chęć bycia lekkim, czy pragnienie poniesienia kary lub często rezygnują ze spożywania mięsa lub przechodzą na wegetarianizm. Ilości przyjmowanego pożywienia ulegają znacznemu zmniejszeniu, co prowadzi do spadku masy ciała, często o ponad 15%. Zachowania osób cierpiących na anoreksję różnią się. Anoreksja często przeplata się, lub tez całkowicie przekształca się w żarłoczność (bulimię), gdzie często występują: prowokowanie wymiotów, zażywanie dużych ilości środków przeczyszczających i moczopędnych oraz wyczerpujące ćwiczenia fizyczne. Obecnie rozpoznaje się tzw. niezidentyfikowany typ anoreksji, której źródłem są media, powodujące nienaturalne postrzeganie ludzkiego ciała i zaniżające samoocenę młodzieży. Ofiarami tego typu są najczęściej dziewczęta i chłopcy w wieku 11–20 lat. zuza 11 odpowiedział(a) o 08:58 Po 1 nie bądzcie głupie po 2 to jest straszna choroba. Wpiszcie w google grafika,,anorektyczki'', to zobaczymy czy nadal wam się to będzie podobać. blocked odpowiedział(a) o 17:40 Anoreksja to choroba psychiczna. To nie jest odchudzanie się. To dwie zupełnie różne sprawy. Anorektyczki są ciężko chore, mają wiele problemów ze zdrowiem i nie mogą normalnie funkcjonowac. Wiele z nich nie można zostac, bo się tak chce. A bawienie się w jakąkolwiek chorobę jest żałosne. anoreksja to powazna choroba i nie da sie od tak w nią wpaść trzeba byc zdesperowanym żeby być takim głupkiem ale jeżeli już to tak:nie jedz nic przez tydzien i tak nie wytrzymasz bo twój organizm się ,,zdenerwuje'' i zaczniesz jeść tyle że masakra później dopadną cię wyrzuty sumienia i pójdziesz do wc wymiotować i tak dalej i tym sposobem masz anoreksję i bulimię!nie radzę chyba ze ty i twoje kolezanki checie sobie życie zrujnować! blocked odpowiedział(a) o 16:34 wiecie co nie warto. ja sama mam anoreksję i bulimię..;/ na szczęście niedawno skończyłam z wymiotowaniem. czasem myślę sobie, że bez odchudzania byłabym bardziej szczęśliwa. chociaż jak przypomnę sobie tę radość z każdego zgubionego kilograma to sama nie wiem...patrze na inne dziewczyny te chude i te grube i teraz widzę, że przecież te grube tez można kochać. więc dlaczego mnie nikt nie kochał? boję się ale nie potrafię przestać. ciągle wydaje mi się, że jestem bardzo gruba chociaż inni mówią, że nie. mam 18 lat, 167cm wzrostu i 48kg. nie daję rady. wiele dziewczyn chcę wpaść w anoreksję bo spraciło zabija weźcie sobie do serca jaki ból zadamy naszym bliskim,pomyślmy o osobach którzy nas kochają nie o tych którzy nas nie kochają lub mówią w anoreksje a potem będziesz błagać o pomoc,teraz myślisz nic mi się nie stanie wyjde z tego teraz tak nawet nie będziesz mieć siły się też myślałam o tym ale zobaczcie sobie zdjęcia na internecie poczytajcie o współczuje tym osobą które muszą rób ci szanse życia to wykorzystaj to co kobieta jest piękna tylko są kobiety być chuda? to nie jedz zbyt tłustych rzeczy poszukaj sobie diety na internecie ale nie głodź sie zastanówcie się nad tym co mówicie,nad osobami które chcą dla nas jak najlepiej. [LINK] Proszę, obejrzyj to, anoreksja to między innymi choroba psychiczna. Często jest już za późno, 20% ludzi chorych na to umiera. Jesteście, nie chude, nie grube, normalne, w lustrze zaczynacie widzieć się kilka razy grubsze niż jesteście na prawdę. Naszej pani koleżanka umarła na to, 2 razy miała zatrzymywaną akcję serca, przy 3 jej organizm nie wytrzymał, sama odłączała sobie kroplówkę. Bo jej kiedyś '' pseudo koleżanka '' powiedziała, ze jest gruba i powinna schudnąć, tak sobie to wzięła do serca, ze uszło z niej życie, miała 18 lat! [*] ... OdradzamNie będziesz mogła ustać na własnych nogach... To jest choroba śmiertelna. Dziewczyny probuja popadać w anoreksje, bo chca mieć plaski brzuch i umiesnione nogi i posladki, przerwe miedzy udami. Powiem wam jedno: ANOREKSJA WYCHUDZA A NIE ODCHUDZA. Chcecie miec piekna i zgrabna sylwetke? Do ćwiczeń! Osiagniecie 100% wiecej satysfakcji z ciezkiego i efektywnego treningu niz z lozka szpitalnego. Uwierzcie mi - anoreksja wcale nie sprawi, ze będziecie idealne. Moze was jedynie zabic. Pozdro AniQacz odpowiedział(a) o 20:28 Chcesz być motylkiem? Po co ? Zanik miesiączki ? Nie boli cię brzuch głowa podczas okresu ? Nie anorektyczka ma te bóle cały czas Bycie chudą? Nie podobasz się chłopaka i wyglądasz obrzydliwie !Po jedzeniu wymiotujesz Jesteś słaba (ja ledwo mogłam mrugac)Łatwo wejść w to [CENZURA] gorzej wyjść walczylam z tym 10 lat mam 17 Zresztą rodzina przechodzi przez chorobę z tobą pozatym ta choroba tak cię może wymeczyc ze umrzesz (moje bmi ledwo wynosiło 10)Zresztą anoreksja to twoja fałszywa przyjaciółka która nawet jak się wyleczysz to wystarczy jeden mocniejszy kop i wracasz do wszystkiego Uwierz mi przechodziam przez to [CENZURA] 2 razy moja siostra umarła na to Na12345 odpowiedział(a) o 15:17 Anoreksja jest to poważna choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci...jestescie niepoważne?!?! Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. To nie tak że jak zachorujesz na tą chorobę i z niej wyjdziesz to już jej nie masz(masz ją do końca życia) peincess odpowiedział(a) o 20:34 ja ma 15 lat i waże 30 kilo to okropne ! Nie moge się z tego wyleczyć ! lekarz powiedział że grozi mi śmierć jak nie przytyje ! :( Mówie wam odrazu lepiej nie !Sama mam anoreksje już 3 lata , chcecie byc wychudzone nie miec na nic siły i wogóle!Lepiej zastonówcie co wy wyprawiacieTo jest ciezka choroba ,To jest choroba psychiczna Pij wode zimną z cytryną,jedz ryż z przyprawamijedz mało,tyle co 3 letnie dziecko :)skutki wpadniecia w anoreksje: włosy,nie miłe w dotyku,Chcesz wyglądać jak Golum?;-; będziesz maiła piersi ani tyłka,chłopaki nie będą cię sie raz-idziesz do radze,raz sie odchudzałam i mdlałam na lekcji,co teraz rodzice mnie pilnują na każdym kroku i wpychają mniejsza z nikt cie nei zechce,będziesz sama na starość,nie dlatego,że nikt cie nie kocha,tylko dlatego,bo będziesz chuda i Uważasz, że ktoś się myli? lub Jak rozmawiać z osoba chora na anoreksję? Opanuj emocje i dobrze dobieraj słowa. Nie używaj sformułowań typu “jesteś coraz chudsza”, bo to może wywołać odwrotny efekt – w końcu anoreksja to dążenie do bycia jak najszczuplejszym. Staraj się mówić o swoich emocjach, odczuciach i obawach w sposób bardzo bezpośredni, bez Jedz warzywa z dodatkiem białka. Najsmaczniejszą ich formą są sałatki warzywne z dodatkiem serów np. feta czy mozzarella lub z dodatkiem słonecznika prażonego na suchej patelni czy z dodatkiem grzanek, kurczaka tuńczyka itp. Można zrobić sobie taką sałatkę np z sosem winegret i zjeść z tego porcję, wielkość porcji to mniej więcej wielkość Twojej pięści, ale Ty jesteś młoda, jeszcze się rozwijasz więc spokojnie możesz zjeść większą porcję, ale wielkość pięści to minimum. Takich posiłków powinno być ok 5 w ciągu dnia. Nigdy nie zapominaj o śniadaniu bo on jest filarem całego dnia np. kasza jaglana szybko się gotuje i jest smaczna i na słodko i na ostro, ja bardzo lubię płatki gryczane na mleku, choć za kaszą gryczaną nie przepadam to płatki gryczane są świetne. Nie jestem ekspertem od żywienia, ale jeśli będziesz jeść warzywa na surowo i na ciepło dodasz do tego białko to będziesz zdrowsza i nie przytyjesz, a przyprawy mogą nadać prostym potrawom świetny smak. Nie pomijaj żadnego posiłku. Regularne i dobrze skomponowane posiłki napędzą metabolizm, odżywią organizm, a dobrze odżywiony organizm nie tyje.

Po pierwsze anoreksja to nie choroba i nie zapada się na nią jak na grypę czy dlatego że ma się taki kaprys. Powinnaś to na samym początku zrozumieć a po twoim pytaniu wnioskuje że nie rozumiesz. Po drugie jako motylek źle się czuję z tym jak ktoś piszę 'mam nadwagę, jak zapaść w anoreksję' - żałosne. Idź najpierw do

Dołączył: 2018-01-16 Miasto: Katowice Liczba postów: 238 17 lutego 2018, 20:56 OD RAZU ZAZNACZAM, ŻE NIE SZUKAM ŻADNYCH PORAD CZY BÓG WIE CZEGO ŻEBY NA SOBIE WYPRÓBOWAĆ!Chodzi mi bardziej o tych otyłych, którzy nagle okazuje się, że maja anoreksję. No bo patrzcie, ja to widzę tak, jest sobie otyła osoba, która kocha jeść ale ma jakiś jeden przełom w życiu, kumuluje się nienawiść itp i ona od następnego dnia nic nie je? Ostro ćwiczy czy co? Co cechuje anorektyka? Przecież chyba większość z nas byłaby anorektyczkami jakby tak to właśnie działało. Ktoś mówi, że odchudza się całe życie, i że miał mnóstwo kryzysów wagowych w życiu a wciąż waga stoi, nic się nie dzieje, w sensie nie wpada w tą anoreksję. Wiecie o co chodzi... No to moje pytanie brzmi, co trzeba faktycznie zrobić, żeby mieć anoreksję? Czy to sprawy genetyczne? Nie rozumiem tego... Silna wola? Wiem, że to choroba psychiczna ale jednak ona musi mieć jakiś początek, jakąś genezę czy coś. krasnal90 17 lutego 2018, 21:11 Myślę, że łatwo przekroczyć cienką granicę. Sama miałam takich okres, że o ile mogłam to ważyłam się po każdym posiłku i na tej podstawie oceniałam czy mogę jeszcze później coś zjeść. Wydaje mi się, że chciałam tak się ukarać za to, że w innych sferach życia nie jest tak jakbym chciała. Albo np chłopak mówi mi, że powinnam przytyć a ja w glowie i tak sobie myślę, że jak schudnę będę bardziej mu się że jest taka presja społeczna: chudszy=lepszy Niby o innych tak nie myślę ale jak oceniam siebie to zawsze gdzieś jest za dużo. Edytowany przez krasnal90 17 lutego 2018, 21:13 Dołączył: 2012-03-14 Miasto: Kraków Liczba postów: 16872 17 lutego 2018, 21:11 Weź se wygugluj na czym polega anoreksja. To nie decyzja, ani nie kwestia jednego dnia. To jest choroba. krasnal90 17 lutego 2018, 21:17 Wiem na czym polega anoreksja, nie muszę googlować ;) Napisałam tylko, że od takich nawet małych potworów w głowie można zapewne wpaść w bagno jak się człowiek nie opamięta. Ja na szczęście po 3 tygodniach nie jedzenia praktycznie nic się opamiętałam ;) Dołączył: 2010-11-03 Miasto: Mój Swiat Liczba postów: 4551 17 lutego 2018, 21:28 U mnie było tak,że postanowiłam szybko schudnąć. Z tygodnia na tydzień obniżalam kalorie, ciągle się ważyłam. Odmawiałam np. urodzinowego ciastka, a jak już zjadłam to dręczyły mnie takie wyrzuty sumienia że ćwiczyłam ciągle, jeszcze bardziej zaniżałam kalorie no i ważyłam sie kilka razy dziennie. Ciężko jest opisać jak wygląda wpadnięcie w anoreksje i w jakim momencie się to dzieje. Ja nawet nie wiem kiedy to się stało. Mimo że miałam już niedowagę- widziałam siebie w lustrze sprzed "odchudzania" - zaburzony obraz widzenia własnego ciała . Myślę, że łatwo w nią wpadłam bo słyszałam dużo niepochlebnych opinii na temat mojego wyglądu i chciałam SZYBKO schudnąć. A że waga pokazywała coraz mniej (a w lustrze nie widziałam różnicy) to jeszcze bardziej mnie to napędzało by obciąć trochę kalorii. Do tego dochodził strach, że przytyję od jednej dodatkowej kromki chleba + ważenie się kilka razy dziennie i intensywne ćwiczenia ( do czasu, bo na końcu nie miałam już do nich sił...) Aż doszłam do jednego ogórka dziennie, a nawet dnia bez żadnego posiłku już na końcu.... Łatwo jest przeoczyć ten moment "wpadnięcia" tą chorobę. Bynajmniej ja tak sądzę po latach ... Miałam 13 lat wtedy. I nie zyczę nikomu by zachorował to to g.....no . Do dzisiaj mam skutki tego. sylwiaB2017 Dołączył: 2017-02-13 Miasto: olsztyn Liczba postów: 90 17 lutego 2018, 21:36 To nie jest decyzja jednego dnia , jestem anorektyczka bo mi sie podoba taki styl zycia i juz ! To złożony proces , u mnie zaczęło od tego ze zapragnęłam schudnac bo chcialam się komuś bardzo podobac , jako jeszcze nastolatka nie bylam swiadoma szkodliwości diety 1000 , slyszalam ze skuteczna a ja przeciez chcialam byc tylko zgrabna! Zaczęłam więc dietę , wciagu 2 miesiecy stracilam 10 kg , wazylam wtedy 55 kg , zaczelam wiec osiadać na laurach i sie objadac slodyczami ktorych nie jadlam w ciągu tych 2 miesiecy , w ciagu 2 tygodni przybylo mi 3 kg , bylam zalamana , jak mozna się tak zapuścić! Zaczęłam wiec spowrotem przygodę, zjechalam do 50 kg , waga stanęła i wtedy obnizylam ilosc kcal , jadlam na przemian raz 600kcal i obzerac sie raz w tygodniu nawet 10000 kcal , pewnego dnia powiedzialam sobie dosc z obzarstwem , i tak sukcesywnie jechalam na 500kcal przez jeszcze miesiąc, az wyladowalam u psychiatry .. To byl najgorszy okres w moim zyciu , codziennie mialam mysli samobójcze, nie da się zostac anorektykiem na zawolanie Dołączył: 2018-01-16 Miasto: Katowice Liczba postów: 238 17 lutego 2018, 21:45 Dzięki dziewczyny, że się tym dzielicie. O takie odpowiedzi mi właśnie chodziło KamaLama96 17 lutego 2018, 22:12 Ja w swoim życiu miałam taką sytuację, że gdy zaczęłam się odchudzać i zleciało ze mnie pierwsze 10 kg, bo miałam sporą nadwagę, to moja przyjaciółka zaczęła mi w pewien sposób zazdrościć, mimo że ona była szczupła. Ludzie mnie wtedy bardzo chwalili i generalnie byłam w centrum uwagi. Myślę, że jej tego brakowało, bo po jakimś czasie ona nagle też zrzuciła 10 kg. Później totalnie nagle kontakt nam się urwał, ja przez ponad rok chorowałam na serce, miałam operację, i nie miałam nawet możliwości do niej pójść czy cokolwiek, a telefonów nie odbierała. Później się dowiedziałam jak już mogłam normalnie sama chodzić itp. że wpadła w anoreksję i z 65 kg spadła do 37kg i jest w szpitalu.. Nigdy już z nią później nie odzyskałam normalnego kontaktu, ciągle coś wisiało w powietrzu nie tak. Wiem jedynie, że chorowała ponad dwa lata i wydaje mi się, że chciała być tak w centrum uwagi jak ja. Ale mogę się mylić, do tego mogło się naprawdę przyczynić wiele rzeczy. A z takich fizycznych rzeczy, które zaczęła robić to z tego, co wiem, zaczęła jeść jeden jogurt w ciągu dnia... I to wszystko. Do tego robiła codziennie co najmniej 100 brzuszków i innych ćwiczeń. Leadrisa 17 lutego 2018, 22:12 To nie jest decyzja jednego dnia , jestem anorektyczka bo mi sie podoba taki styl zycia i juz ! To złożony proces , u mnie zaczęło od tego ze zapragnęłam schudnac bo chcialam się komuś bardzo podobac , jako jeszcze nastolatka nie bylam swiadoma szkodliwości diety 1000 , slyszalam ze skuteczna a ja przeciez chcialam byc tylko zgrabna! Zaczęłam więc dietę , wciagu 2 miesiecy stracilam 10 kg , wazylam wtedy 55 kg , zaczelam wiec osiadać na laurach i sie objadac slodyczami ktorych nie jadlam w ciągu tych 2 miesiecy , w ciagu 2 tygodni przybylo mi 3 kg , bylam zalamana , jak mozna się tak zapuścić! Zaczęłam wiec spowrotem przygodę, zjechalam do 50 kg , waga stanęła i wtedy obnizylam ilosc kcal , jadlam na przemian raz 600kcal i obzerac sie raz w tygodniu nawet 10000 kcal , pewnego dnia powiedzialam sobie dosc z obzarstwem , i tak sukcesywnie jechalam na 500kcal przez jeszcze miesiąc, az wyladowalam u psychiatry .. To byl najgorszy okres w moim zyciu , codziennie mialam mysli samobójcze, nie da się zostac anorektykiem na zawolanie Oj zdziwiłabyś się. Poczytaj o motylkach. One pragna takiego życia. Dołączył: 2012-03-14 Miasto: Kraków Liczba postów: 16872 17 lutego 2018, 22:37 Ja miałam tak, że całymi dniami nie jadłam nic, kompletnie. Nawet ograniczałam wodę do pół szklanki, bo się bałam, że zacznę od tej wody tyć. Nie wychudziłam się do 30 kg. Najniższa waga to było 48-49 kg, wcale nie tak mało jak na moje 162 cm. Ale prawie umarłam z głodu. Byłam taka dumna, że potrafię panować nad głodem... Niektórym ludziom się podobałam wtedy. Ja sobie wydawałam się gruba. A zaczęło się od niewinnego sukcesu w skończyłam u psychiatry. Sama z tego wyszłam, chociaż łatwo nie było. Wywaliłam wszystkie tabele kaloryczne z domu. Do dziś unikam jak ognia liczenia kalorii - pozostał gdzieś lęk przed uzależnieniem się od cyferek.

Gdzieś obok ruchu pro-ana istnieje pro-mia. Pro-mia to ruch zwolenników bulimii. W tym wypadku to bulimia jest przedstawiana jako sposób na życie. Ruch pro-mia jest dużo mniej popularny. Ciężko znaleźć w sieci informacje na temat pro-mia. Część zwolenników pro-mia to anorektyczki, które nie potrafią wytrwać w swoich drakońskich

^{zapytał(a) o 17:23 Jak popaść w anoreksje? jak papada sie w anoreksje? tak pytam z ciekawości.. Odpowiedzi No więc zacznę od tego że lepiej nie próbować tego na sobie w celu ciekawości, ponieważ początki mogą być nie raz długie. Wtedy (czyli początkowo) będziesz uważała że w pełni kontrolujesz siebie, lecz kiedy obrzydzenie do jedzenia będzie trwało coraz dłużej to będzie coraz gorzej. Zaczyna się różnie, są różne przypadki. Zazwyczaj początek jest wtedy kiedy nie podoba nam się własne ciało, do tego stopnia że postanawiamy schudnąć za wszelką cenę. Kiedy coraz bardziej zdajemy sobie sprawę że chcemy wyglądać 'perfekcyjnie', oglądamy zdjęcia chudych modelek i jesteśmy pełne podziwu - też chcemy takie być. Stosujemy setki różnych diet - byle tylko schudnąć, często się ważymy i liczymy/sprawdzamy ile kalorii ma dokładnie to co zjadamy. Znajdujemy tysiące inspiracji, czytujemy różne blogi - to wzbudza w nas dalszą chęć chudnięcia. Znajdujemy osoby które również chudną, przeglądamy fora i kategorie anoreksja i bulimia . Kiedy schudnie się tyle ile chcemy, nadal nie jesteśmy zadowolone, gdyż w lustrze nadal widzimy okropnie grubą świnie (przepraszam za wyrażenie) Tak więc trwamy coraz dalej i dalej w tym by chudnąć. Stawiamy sobie cele ( np. ile chcemy schudnąć w ciągu miesiąca/ tygodnia) Coraz bardziej podobają nam się wychudzoneanorektyczki, jedzenie jest naszym wrogiem. Obsesją staje się waga, powoli tracimy kontrolę. Z anoreksji nie da się wyjść łatwo, nawet jeśli z tego wyjdziemy. Nasze ciało i tak będzie okropnie wyniszczone. Nawet jeżeli wyjdzie się z anoreksji, ona może powrócić! Można stracić przez nią wiele bliskich osób, wyniszczyć siebie, swój wygląd i całe życie. Nie rozumiem w jakim celu niektóre osoby mają chęć bycia chorym na anoreksję, dla szpanu? Owszem, niektórzy chcą spróbować ale później kończy się różnie. Przedewszystkim należy pamiętać że anoreksja jest chorobą śmiertelną. Jeśli chcesz dokładnie wiedzieć jak popaść w anoreksję, co to anoreksja etc. Wystarczy że poszukasz w internecie, jest tysiące takich pytań i wiele odpowiedzi. Anoreksja niszczy człowieka i jego psychikę. werixxx odpowiedział(a) o 17:34 No cóż poprostu prawie nic się nie je a anorektyczki po posiłku wymiotują wkładając se palec do gardła ...Pomożesz ? [LINK] klatru10 odpowiedział(a) o 17:41 Nie wystarczy nic nie jeść . To się dzieje w psychice. I tak jak napisała jedna uzytkowniczka wejdź na TVN player i obejrzyj ten fiilm :) No więc tak: W anoreksje popadają dziewczyny, które mają chęć schudnięcia, zaczynają się ćwiczenia, potem głodówka... jest to ogólnie choroba psychiczna. wygląda ona tak że: dziewczyna nic nie je, chudnie chudnie i chudnie a w lustrze wciąż widzi grubasa pomimo wystających kości, często są to głodówki tygodniowe, a czasami miesięczne, potrafią one wyglądać tak: zjadasz, idziesz do toalety, wymiotujesz i tak w kółko :) piją tylko wodę, a jeśli ma się anoreksję to często (już nawet w polsce) nosi się czerwone bransoletki (najczęściej z motylkiem) na prawej ręce, gdy zobaczysz w swoim otoczeniu kogoś kto ma tą bransoletkę prawdopodobne jest anorektyczką ;) Judusia odpowiedział(a) o 17:24 wejdz na tvn player i tam byl film o 8-letniej anorektyczne , i tam bylo opisane co ona robila , by dojsc do takiego stanu ; ) blocked odpowiedział(a) o 17:25 popadają w nią dziewczyny chcące się odchudzac. W końcu dojdą do stanu anoreksji a im ich ciało dalej nie będzie się podobało i będą w ten nałóg odchudzania popadały jeszcze bardziej :/ Z ciekawości ? Oby ..W anoreksję ? Przeważnie zaczyna się od bulimi ..Wiesz , jedzą coś i naprzykład zamiast uprawić jakiś sport by to spalić , one wkładają sobie palce do gardła prowokując , aby zacząć wymiotować , i wtedy jak już to będziesz powtarzać pare naście razy .. Organizm tak jakby się przyzwyczaja , i ciągnie się do wymiotów po jedzeniu , w nocy itp .I staajesz się anorektyczką , gdyż przy tym bardzo dużo spalasz . Powinnaś inaczej sformułować pytanie. Zamiast "Jak popaść..." "Jak zapada się..." bo twoja wersja wskazuje, że chcesz dowiedzieć się jak wyhodować ją u wszystkim anoreksja (i inne zaburzenia odżywiania) to choroba psychiczna. Przeważnie "powodowana jest' przez jakąś traumę z dzieciństwa (np. wykorzystanie seksualne), patologię w domu (np. alkoholizm rodzica/ów) czy złe stosunki w rodzinie (np. brak jednego z rodziców czy jego ciągła nieobecność, zbyt duże wymagania w stosunku do dziecka itp.). Psychika potrzebuje czegoś do rozładowania zbyt wielu negatywnych emocji. To w połączeniu z niską samooceną, ambitnością i przesadnym perfekcjonizmem MOŻE w końcu doprowadzić do jakiegoś zaburzenia odżywiania, np. anoreksji. Uważasz, że ktoś się myli? lub} .

mtd2fkwgf6.pages.dev/346

mtd2fkwgf6.pages.dev/330

mtd2fkwgf6.pages.dev/633

mtd2fkwgf6.pages.dev/6

mtd2fkwgf6.pages.dev/970

mtd2fkwgf6.pages.dev/575

mtd2fkwgf6.pages.dev/551

mtd2fkwgf6.pages.dev/914

mtd2fkwgf6.pages.dev/109

mtd2fkwgf6.pages.dev/289

mtd2fkwgf6.pages.dev/171

mtd2fkwgf6.pages.dev/863

mtd2fkwgf6.pages.dev/147

mtd2fkwgf6.pages.dev/885

mtd2fkwgf6.pages.dev/773

jak wpaść w anoreksje