Oczywistymi zmianami są te dotyczące wyglądu czy temperamentu. Ale wnikając głębiej, odkrywamy kolejne różnice. Tak wiec, te 0,2% różniące psa i wilka okazują się bardziej znaczące niż by się to mogło wydawać. Badacze odkryli różnice pomiędzy różnymi psimi rasami a wilkami jeśli chodzi o liczbę genów amylazy.
Please verify you are a human Access to this page has been denied because we believe you are using automation tools to browse the website. This may happen as a result of the following: Javascript is disabled or blocked by an extension (ad blockers for example) Your browser does not support cookies Please make sure that Javascript and cookies are enabled on your browser and that you are not blocking them from loading. Reference ID: #ff538854-12a8-11ed-a869-6376537a5750 Wilk niosący głowę psa, wilk w psiej budzie, śpiący na stogu siana - w takich okolicznościach Lubuszanie sfotografowali te zwierzęta. Niektóre historie są tak niesamowite i rzadko Do udomowienia wilka nie doszło 30 tys. lat temu, ale zdecydowanie później – zapewne kilkanaście tysięcy lat temu. Wśród obozowisk z tak wczesnego okresu naukowcy nie natknęli się na kości obgryzione przez czworonogi. To jednoznaczny dowód, że psy nie żyły wówczas z ludźmi – twierdzą. Archeolodzy od lat dyskutują, kiedy doszło do udomowienia wilka i od kiedy czworonogi na stałe zagościły w ludzkich osadach. Niedawno na podstawie analiz pomiarów czaszek pochodzących z kopalnych szczątków wilków badacze zasugerowali, że pierwsi przodkowie psów mogli żyć wraz z ludźmi nawet już 30 tys. lat temu. Jednak zdaniem krakowskich archeozoologów, prof. Jarosława Wilczyńskiego i prof. Piotra Wojtala z Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN, dowody na tak wczesne początki udomowienia wilka są daleko niewystarczające i oparte na nieprzekonywujących przesłankach. Hipoteza mówiąca o udomowieniu psa dopiero kilkanaście tysięcy lat temu jest znacznie bardziej prawdopodobna – przekonują. Badacze z PAN zwracają uwagę, że kości psów i kości wilków bardzo trudno od siebie odróżnić, co komplikuje badania archeozoologiczne. Ponieważ między szczątkami obu gatunków praktycznie nie ma różnic – w czasie interpretacji wyników badań bardzo pomaga kontekst znaleziska oraz wszelkie ślady pozostawione na nich przez ludzi i zwierzęta. Jednym z koronnych argumentów za wczesnym udomowieniem (ok. 30 tys. lat temu) uważa się wyniki pomiarów czaszek wilków ze stanowisk graweckich zlokalizowanych na południowych Morawach – przede wszystkim ze stanowiska Předmostí. Prof. Wilczyński stwierdził jednak, że wśród tamtejszych szczątków kostnych wilków nie można dostrzec niczego, co pozwoliłoby utrzymać tę hipotezę (o wczesnym ich udomowieniu). – Większość szczątków należy do zwierząt dorosłych. Tymczasem, gdyby dawni mieszkańcy stanowiska faktycznie trzymali tam psy, to z pewnością w obozie powinniśmy odkrywać szczątki młodych osobników, które z przyczyn naturalnych lub w wyniku celowego działania człowieka były eliminowane. Tymczasem na stanowiskach graweckich brak tego typu szczątków – mówi w rozmowie z PAP. Po drugie, polscy archeozoolodzy pracujący na stanowiskach morawskich oprócz kości wilków przebadali kilkadziesiąt tysięcy szczątków należących do innych gatunków. Tylko pojedyncze kości były ogryzione w sposób, który wskazuje na działanie psa lub wilka. To drugi argument przeciwko tezie o tak wczesnym udomowieniu. – Wiadomo, że psy często skarmiane są resztkami „ze stołu”. Tak niski udział szczątków noszących ślady gryzienia dowodzi, że zwierzęta mięsożerne nie miały dostępu do nagromadzonych na tych stanowiskach tusz zwierzęcych – dodaje prof. Wilczyński. I zauważa, że wspomniana aktywność psów jest dobrze znana nawet z osad sprzed kilkuset lat, w których żyli łowcy i zbieracze – Inuici z Arktyki, wśród których ważną rolę w życiu codziennym odgrywały psy. Hodowane zwierzęta spożywały do 35 proc. zapasów, składających się z mięsa, tkanek miękkich i kości. – Gdy prowadzone są wykopaliska, na przykład w obrębie osad neolitycznych lub miast średniowiecznych – natrafiamy na liczne kości zwierzęce, noszące ślady psich zębów. Ludzie wyrzucali resztki po posiłkach, a te były zjadane przez ich zwierzęta. Wśród morawskich znalezisk sprzed prawie 30 tysięcy lat zupełnie tego jednak nie widać – podkreśla prof. Wilczyński. – Uważamy, że liczne szczątki wilków na morawskich stanowiskach świadczą raczej o specjalizacji łowieckiej ludzi – a nie wczesnym procesie udomowienia psa – dodaje prof. Wojtal. Inaczej mówiąc oznacza to, że szczątki wilków odkrywane na terenie osad sprzed 30 tys. na dzisiejszych Morawach należą raczej do osobników zabijanych w pobliżu osady, a nie są świadectwem ich udomowienia. Prawdopodobnie zatem wilki, tak jak renifery, konie i mamuty, były traktowane jako źródło skór i mięsa. Hipotezę tę potwierdzają zachowane na kościach wilków ślady cięć, powstałe podczas skórowania, dzielenia tuszy i filetowania. Naukowcy uważają, że masowe zabijanie wilka ok. 30 tys. lat temu na Morawach wynikało z potrzeby wyeliminowania najważniejszego konkurenta o zasoby zwierzyny i ochrony osad ludzkich przed tym drapieżnikiem. Artykuł na temat udomowienia wilka ukazał się w "Journal of Archaeological Anthropology" ( Jego autorami, oprócz dwójki badaczy z PAN, są Gary Haynes z Uniwersytetu Reno w Nevadzie (USA), Łukasz Sobczyk z Uniwersytetu Jagiellońskiego, Jiří Svoboda z czeskiej Akademii Nauk i Uniwersytetu Masaryka, Martina Roblíčková z Muzeum Ziemi Morawskiej w Brnie. • Canis familiaris intermedium - przodek współczesnego psa domowego. Od dawna wiadomo, że pies jest bliskim krewnym wilka. Jednak dopiero na przełomie XX i XXI wieku porównano mitochondrialnego RNA 162 wilków pochodzących z dwudziestu siedmiu rejonów geograficznych z 67 rasami psów.Ekologia i przyroda Makabryczne odkrycie w miejscowości Jasionka w gminie Dukla. Pies został rozszarpany przez watahę wilków. Czy wiemy co zrobić kiedy spotkamy na swojej drodze te zwierzęta? O tym zdarzeniu poinformował portal Od kilku miesięcy informujemy o aktywności wilków na Podkarpaciu: nie tylko w lasach, ale także w pobliżu zabudowań. W ubiegłym tygodniu na terenie jednej z posesji w Jasionce (gmina Dukla) wataha wilków zaatakowała i zagryzła owczarka niemieckiego. Nie wiemy czy zwierzę było odpowiednio zabezpieczone przy domu, czy może biegało wokół posesji - to jest ważne! Zwłaszcza jeśli wiemy o tym, że wilki są aktywne w naszej okolicy. PODSTAWOWE ZASADY BEZPIECZEŃSTWA - RADY LEŚNIKÓW: Jeśli mieszkasz w obszarze zamieszkiwanym przez wilki, trzymaj w nocy swoje psy i koty w domu lub w dobrze zabezpieczonych kojcach. Nie pozostawiaj psiej lub kociej karmy na zewnątrz, w miejscach gdzie mogłaby być dostępna dla drapieżników. Może to zwabić wilki w pobliże domostwa. Wilki mogą się przyzwyczaić do stałego źródła pokarmu, a następnie zranić, a nawet zabić, broniącego swojego pożywienia psa lub kota. Spotkania z wilkami są niezwykle rzadkie, ponieważ wilki odczuwają przed ludźmi naturalny strach. Są to inteligentne i ciekawe zwierzęta, zdarza się, że wilki mogą przyglądać się ciągnikom rolniczym czy samochodom. Mogą też podczas bezpośredniego spotkania przyglądać się nam dłuższą chwilę i nie uciekać od razu, robią tak wszystkie dzikie zwierzęta. Jeśli jednak spotkasz w lesie wilka, który podchodzi zbyt blisko (na odległość poniżej 30 metrów) lub przygląda się zbyt długo i nie czujesz się komfortowo w tej sytuacji, albo też drapieżnik poszczekuje lub warczy na ciebie, podejmij następujące działania: Unieś ręce i machaj nimi w powietrzu. To rozprzestrzeni twój zapach, sprawi, że twoja sylwetka będzie lepiej widoczna. Pokrzykuj głośno ostrym tonem (lub zagwiżdż) w stronę wilka. To pozwoli mu zorientować się, że ma do czynienia z człowiekiem i że nie jest mile widziany. Jeśli zwierzę nie reaguje i zamiast oddalić się, podchodzi bliżej, rzucaj w niego będącymi w zasięgu ręki przedmiotami, najlepiej grudami ziemi. Wycofaj się spokojnie, możesz przyspieszyć, dopiero gdy masz pewność, że zwierzę jest daleko i nie interesuje się tobą. Jeśli masz taką możliwość, zrób zwierzęciu zdjęcie i zawiadom o zdarzeniu leśnikówCiąża u psa trwa około 2 miesięcy. Zwykle pomiędzy 58 a 63 dni. Ze względu na to, że w początkowym stadium suka może nie wykazywać żadnych objawów, stan ten można łatwo przeoczyć. Gdy znasz już odpowiedź na pytanie, ile pies chodzi w ciąży, należy zastanowić się, kiedy uzyskuje dojrzałość płciową. Pierwsza cieczka u Wiadomości Interwencja Data publikacji Wilki grasują na Podkarpaciu. Pożarły już psa niejednego rolnika Janusz Burnat mieszka w Pielni z dziada pradziada. Zajmuje się hodowlą bydła mlecznego, mleko odstawia do Mlekovity, oddziału w Sanoku. Jest też strażakiem ochotnikiem. Opowiada, że gdy we wtorek rano 19 kwietnia wyszedł z domu, Reksa nie było koło budy. Hodowca po śladach krwi dotarł do oddalonego i ustronnego miejsca w zaroślach. Znalazł tam poszarpane szczątki swojego dni wcześniej swojego psa w takich samych okolicznościach i niemalże w tym samym miejscu stracili sąsiedzi Janusza Burnata. – Po tym jak wilki zagryzły i zjadły psa sąsiadów, który był znacznie większy od mojego, przez pewien czas zamykałem Reksa na noc. I już pierwszej nocy, gdy został na dworze wilk przyszedł po niego…Rolnik zaprowadził nas na miejsce, gdzie jeszcze widać ślady po uczcie drapieżników. Po przejściu strumienia, w zaroślach, pokazuje ślady pozostałe po obu pies, potem jałówka. Gospodarze obawiają się o swoje bydło Zobacz także – Ale wilki zabijają nie tylko psy. Kilka kilometrów stąd zaatakowały kiedyś jałówkę – mówi. – Spotkanie z takim zwierzęciem to nie przelewki. Ludzie się boją. Niektórzy w naszej wsi obawiają się teraz chodzić do Czytelnik podkreśla, że w okolicy nie brakuje dzikich zwierząt, są rysie i właśnie wilki. Wilki to gatunek chroniony, ale w uzasadnionych przypadkach wójt gminy może starać się o zgodę na odstrzał. Tak np. było w ub. roku w Solinie, gdzie wójt o taką zgodę wystąpił.– Wilki nie powinny być pod ochroną – mówi tymczasem Janusz Burnat. – Kogoś, kto to wymyślił, wysłałbym nocą do lasu, niech sobie z nimi radzi sam gołymi rękami. Będzie odstrzał wilków? Gmina może o taki wystąpić Urząd Gminy w Zarszynie nie zdecydował się na razie na taki ruch, jak urzędnicy z Soliny. Ale na swojej stronie internetowej zamieścił informacje dla mieszkańców z apelem o zabezpieczanie swoich zwierząt w związku z dwoma stwierdzonymi niedawno przypadkami zagryzienia psów przez wilki w Pielni.– Dwadzieścia lat ochrony wilka zrobiło swoje – mówi Andrzej Piotrowski, sekretarz gminy Zarszyn. – Dawniej na naszych terenach nie spotykało się tych zwierząt, teraz ich nie brakuje. Bywa, że atakują psy, notujemy również ataki na bydło. Dochodziło do tego w przypadku hodowli prowadzonej przez Zakład Doświadczalny Instytutu Zootechniki PIB Odrzechowa. Wilki polują na zwierzynę leśną ale i hodowlaną Bardzo zmniejszyła się populacja saren, na które wilki polują. Wilki grasujące w Bieszczadach dają się we znaki mieszkańcom nie tylko Pielni. W ub. roku w Rabem zaatakowały i zagryzły konia. W Bandrowie Narodowym zaatakowały w kilku gospodarstwach. Straty to: dwie jałówki, źrebak i dziesięć owiec. A w Hoszowie jednej nocy zabiły kilkanaście odszkodowania - informuje Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Rzeszowie Nasz Czytelnik zgłosił sprawę zagryzienia swojego psa na policji. Skontaktował się też z Regionalną Dyrekcją Ochrony Środowiska w Rzeszowie. Informacja, którą tam otrzymał zbulwersowała go. Niestety, polskie prawo nie przewiduje odszkodowania w przypadku zabicia przez wilka psa niepochodzącego z hodowli. Co innego jeśli zakup psa jest udokumentowany i można określić jego pies przeżył to kwestie finansowe wyglądałyby inaczej Można natomiast starać się o pieniądze na leczenie weterynaryjne, w przypadku gdy pies, także zwykły kundel, zostanie przez dzikie zwierzę poraniony. Można też starać się o refundację kosztów utylizacji zabitego przez wilka psa, także w przypadku, gdy dotyczy to zwierzęcia nierasowego. Pan Janusz jest zdania, że to kolejny nieżyciowy przepis, który powinien zostać zmieniony. – Proszę powiedzieć, a jakie to ma znaczenie czy wilki zjedzą psa rasowego czy nierasowego? Czy ten drugi jest jakiś gorszy?Krzysztof Janisławskifot. K. Janisławski
4 de marzec de 2022. Wiele osób twierdzi, że pies jest potomkiem wilka, jednak historia tego ssaka i jego udomowienia jest mało znana. Zaproponowano badanie zbadaj pochodzenie psa z sekwencji trzech różnych genomów: wilka, dwóch najstarszych ras psów (Basenji i Dingo) oraz szakala zwyczajnego, jako uczestnika grupy obcej, aby porównać
Dwa psy, prawdopodobnie owczarki belgijskie, rzuciły się na 48-letniego mężczyznę, gdy ten jechał rowerem i śmiertelnie go pogryzły. Jeden z psów został na miejscu odstrzelony przez funkcjonariuszy, drugi uciekł po postrzale. Policja poszukuje właściciela poinformowała PAP rzecznik Prokuratury Okręgowej w Lublinie Agnieszka Kępka, do zdarzenia doszło w sobotę w gminie Jeziorzany (pow. lubartowski). Ciało mężczyzny znalezione przy drodze- Przy drodze gruntowej znaleziono zwłoki 48-latka, który miał ślady po wielu ugryzieniach przez psy. Ze względu na to, że przy ciele mężczyzny były również ślady łap, policjanci z prokuratorem podejrzewali, że doszło do pogryzienia przez psy - powiedziała dotychczasowych ustaleń wynika, że psy zaatakowały go, gdy jechał na rowerze. Najprawdopodobniej były to owczarki odstrzeliła zwierzęPo przybyciu na miejsce funkcjonariusze znaleźli agresywne psy na jednej z posesji. - Podjęto próbę ich uśpienia, a potem zadecydowano o ich odstrzale. Jeden został odstrzelony na miejscu, a drugi został na pewno postrzelony, po czym uciekł - prowadzone jest w kierunku nieumyślnego spowodowania śmierci. Trwa ustalanie właściciela zwłok 48-latka zaplanowana jest na środę. Przeprowadzona ma zostać również sekcja zwłok zastrzelonego psa. lenaPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera Oczywiście są to ślady psa. Psi trop jest bardziej okrągły niż wydłużony, jednak charakteryzuje się dużą zmiennością wielkości i kształtu w zależności od rasy. Psy to oczywiście zwierzęta domowe, ale ich ślady w lesie zdarzają się, gdyż często spacerują tam ze swoimi właścicielami.Naukowcy już dawno udowodnili, że przodkiem psa był wilk szary, jednak różnice pomiędzy tymi dwoma gatunkami są znaczące, z tego powodu dla dobra psów nie powinniśmy traktować ich jak udomowione wilki. Po pierwsze dlatego, że rozdział pomiędzy psem a wilkiem nastąpił ponad sto tysięcy lat temu, po drugie w wyniku udomowienia psy straciły większość cech przodków. Obecnie różnice pomiędzy tymi dwoma spokrewnionymi gatunkami są bardzo wyraźne np: oczy szczeniaków otwierają się dopiero po 2 tygodniach, tymczasem małe wilczki spoglądają na świat od 10 dnia życia. Wilki szybciej od psów rozwijają się pod kątem fizycznym jak i behawioralnym. Związane jest to z faktem, że młode drapieżniki mają znacznie mniej czasu na zapoznanie się z otoczeniem. Szybciej niż domowe szczeniaki muszą nauczyć się rozpoznawać zagrożenie, z tego względu wilki są dużo bardziej samodzielne od canis lupus familiaris. Psiaki w trakcie udomowienia utraciły zdolność samodzielnego myślenia. Badane wilki bez pomocy potrafią wydostać się z klatki w celu zdobycia pożywienia, tymczasem psy jeśli sytuacja przerasta ich możliwości zwracają się z pomocą do człowieka. Tę zależność łatwo wyjaśnić. Wilki polują i rozszarpują ofiarę i dużo częściej narażone są na niebezpieczeństwo. Tymczasem domowe pupile nie polują bo nie muszą im ochronę oraz pożywienie zapewnia człowiek. Prawdopodobnie pra psem był bardzo leniwy i ciekawski wilk, który podszedł do osady ludzkiej bo zauważył, że można w łatwy sposób zdobyć jedzenie. Zapewne człowiek również dostrzegł korzyści płynące z tej nowej znajomości, drapieżnik odstraszał intruzów, oraz oczyszczał miasto z odchodów i resztek jedzenia. Zapewne inne wili poszły za przykładem i również zaczęły korzystać z usług człowieka, który postanowił stworzyć przyjazne stworzenie. Później zaczęto krzyżować ze sobą osobniki nie wykazujące agresji oraz te które patrzyły w oczy – tak w dużym skrócie przedstawia się historia udomowienia psa. Pierwsze psy spożywały ten sam pokarm, co ludzie z tego powodu krzywdzące jest podejście, że pies powinien jeść tylko mięso. Obecnie psi organizm nie potrzebuję tak dużo białka, jego zbyt duża ilość powoduję problemy z nerkami oraz choroby skóry, objawiające się łupieżem. Historia udowadnia że nie ma to większego sensu karmienie psa samymi mięsem bo od dawna psy jedzą wszystko co poda im człowiek . Właśnie dlatego, że pies nie jest wilkiem i nie poluje to również nie ma potrzeby tworzenia stada. Udowodniono, że dziko żyjące psy częściej szukają jedzenia po śmietnikach niż polują. Ponadto pies w porównaniu do wilka jest słabym myśliwym. Ma niezgrabne ruchy, które tylko płoszą zwierzynę. Kolejna zauważalna różnica jest taka, że wilki naturalnie unikają człowieka, podczas gdy psy od małego szukają kontaktu z naszym gatunkiem. Ich naturalne środowisko składa się z ludzi i innych psów. Dlatego też w przeciwieństwie do wilków, psy patrzą nam w oczy a nawet nas obserwują. Dla wilków wpatrywanie się w innego osobnika jest sygnałem do ataku. Różnic pomiędzy wilkiem a psem jest wiele zapewne dlatego, że to dwa odrębne gatunki. Błędem jest traktowanie psa niczym wilka, albo małego człowieka. Psy to po prostu psy. Gdyby były wilkami nie mieszkałaby z nami, nie pozwoliłyby prowadzić się człowiekowi na smyczy. Obecnie jesteśmy w stanie wytresować psa do tego stopnia, że bez komendy nie ruszy jedzenia, które ma przed nosem. Tymczasem u wilka takie wyzwanie jest nie do przejęcia, nawet najlepiej wyszkolony drapieżnik nie przejdzie próby. Górę weźmie jego dzika natura oraz instynkt. Teoria dominacji zakłada, że wilki tworzą stado na którego czele stoi najsilniejszy ze zwierząt- samiec alfa. Zwierzę przez cały czas musi udowadniać swoją pozycję poprzez agresywne zachowanie wobec innych członków którzy twierdzą, że samiec alfa wszystko robi pierwszy i zawsze należą mu się najlepsze kąski. Dzisiaj etolodzy znają prawdę i wiedzą, że teoria dominacji wśród wilków a tym bardziej psów jest błędna. Ponadto wprowadziła ona wiele zamieszania w świecie kynologi. Obecnie szkoleniowcy podzielili się na zwolenników i przeciwników tej teorii. Podstawowy błąd jaki został popełniony przy tworzeniu teorii to badanie wilków w uwięzi. Udowodniono, że zwierzęta odizolowane od krewnych oraz pozostawione na obcym terenie, naturalnie będą ze sobą rywalizowały w obawie przed atakiem. Tymczasem watahę wolnych wilków tworzą zwierzęta spokrewnione ze sobą. Na czele stada stoi para alfa- rodzice, jednak nie rywalizują one z dziećmi. Nie muszą bo wilki wiedzą, że działania agresywne osłabiają stado. Para wilków odpowiedzialna jest za ochronę i porządek w stadzie. Jednak o pozycji w stadzie decyduje wiek i doświadczenie, a nie siła ugryzienia. W normalnym stadzie wilków dojrzałe osobniki, kiedy są gotowe odchodzą od pary alfa i zakładają własne stado. Nasze psy nie odchodzą na wiosnę, zostają z nami przez całe życie, nie polują, nie muszą udowadniać swojej pozycji bo człowieka nie uważają za zagrożenie. Dzisiejsi behawioryści znają prawdę i wiedzą. że problemy z psami nie są związane z ich próbą dominacji. Zazwyczaj główną przyczyną jest nuda psów, albo nieumiejętne rozpoznawanie ich potrzeb. Nasze psy to nie wilki, to również nie są futrzani mali ludzie, jednak potrzebują one stałego zajęcia oraz schronienia, które zapewnia im człowiek.
kształt i wielkość tropów psa i wilka. Wykonanie zadania służy doskonaleniu spostrzegawczości, uświadamia różnorod - ność tropów zwierząt, zachęca do obserwacji tropów w terenie. Uczniowie uświadamiają sobie jak wnikliwe muszą być obserwacje terenowe i jak dużego zaangażowania wymagają. 2. Silnik starej toyoty był wyłączony. Młody człowiek marzł. Nie miał dość benzyny, żeby stać z włączonym silnikiem. Od czasu do czasu przekręcał kluczyk w stacyjce do połowy i na chwilę uruchamiał wycieraczki. Bał się o swój akumulator. Wyłączył światła i nie słuchał radia. Siedział w toyocie w potrwa jeszcze ze dwadzieścia godzin, zawołał wcześniej na jezdni któryś z polskich kierowców tirów. To potrwa jeszcze ze dwadzieścia godzin, powtarzał w kółko Polak wysiadł z auta i zaczął fotografować telefonem widoczną w oddali łunę. Potem wrócił do samochodu. Na zdjęciach nic nie było do swojej dziewczyny, Agnieszki, która czekała na niego w Berlinie. – Nie, to potrwa jeszcze wiele godzin. – Co zrobisz? – zapytała Agnieszka. – Masz koc? – Mam śpiwór w bagażniku. – Zostaw samochód i idź do najbliższej wsi. – Tu nie ma żadnej wsi. – Jest. Musi być jakaś wieś. – Tutaj nic nie ma, nic nie widać. – Musi być jakaś wieś, Tomasz, idź do najbliższej wsi, bo zamarzniesz. – Tu nie ma żadnej wsi. Nie mogę tak zostawić samochodu. Po kolejnej godzinie spędzonej w korku Tomasz znów wysiadł, żeby przespacerować się w kierunku miejsca wypadku. Zanim wyruszył, wybrał sobie punkt orientacyjny, bo wiedział, że bez niego nie odnajdzie przysypanej śniegiem toyoty. Na poboczu po prawej stronie od niego stał drogowskaz z informacją: „Berlin 80 km”.Jestem harcerzem, pomyślał Tomasz, jestem pieprzonym w kierunku miejsca wypadku. Wciąż padał śnieg. W ciemności migotały koguty karetek. Kiedy podszedł bliżej, zobaczył bladoniebieskie płomienie spawarek, za pomocą których strażacy usiłowali wydobyć ludzi z zakleszczonych samochodów. Słyszał wołania i krzyki. W gęsto padającym śniegu na jezdni stał mniej więcej sześćdziesięcioletni mężczyzna, mocno zbudowany, w samym podkoszulku, zakrwawiony, zapewne kierowca tira. – Czy mogę ci jakoś pomóc? – zawołał Tomasz po polsku, bo wydawało mu się, że zna tego mężczyznę z Warszawy, ale tamten odkrzyknął tylko: – Zajmij się swoimi gównianymi sprawami! Po drugiej stronie autostrady wylądował helikopter. Ustawiono reflektory. Sanitariusze pędzili, niosąc kogoś na noszach do karetki. Przy noszach biegła kobieta, która raz po raz coś wykrzykiwała, jakieś słowo, być może imię; nagle osunęła się w śnieg. Ratownicy pobiegli zawrócił. Idąc między unieruchomionymi autami, wrócił w go trzy jadące w przeciwnym kierunku karetki na sygnale. W gęsto sypiącym śniegu Tomasz szukał swojego punktu orientacyjnego, drogowskazu z informacją o odległości do Berlina. Znalazł przysypaną śniegiem toyotę i obszedł ją, żeby wyjąć śpiwór z od trzech lat mieszkał z Agnieszką w Berlinie. Zazwyczaj pracował dla pewnego Polaka, Marka. Marek i jego ekipa wyburzali wnętrza budynków lub je odnawiali. Robili Polsce Tomasz zawsze pracował sam. Kiedy dostawał pracę poza Warszawą, czasem sypiał nocą w śpiworze na budowie lub w aucie – sam. Jednak w Niemczech tak się już nie Tomasz mieszkał w Niemczech, nie mógł znieść samotnej pracy. Odkąd był w Niemczech, nie mógł znieść bagażnika toyoty zamarzł. Po prawej od Tomasza na poboczu stał drogowskaz – osiemdziesiąt kilometrów do młody Polak zobaczył wilka. Wilk stał przy drogowskazie na poboczu zaśnieżonej drogi, siedem metrów przed nim, nie pomyślał Tomasz, to wygląda jak wilk, pewnie to duży pies, kto wypuszcza tutaj psa, a może to jednak wilk?Zrobił zdjęcie zwierzęciu stojącemu na tle drogowskazu. W ciemności błysnął później wilka już nie było. Samotni w BerlinieCzytając Rolanda Schimmelpfenniga, zastanawiałem się, kto już wcześniej z tak niebywałą wyrazistością opisał ludzkie zatomizowanie i ludzką samotność XXI wieku. Adres był też niemiecki, choć autor zza oceanu. „Ślady wilka” opowiadają w gruncie rzeczy o tym samym, o czym traktowało znakomite „Lotnisko w Monachium” Grega Baxtera. Schimmelpfennig proponuje jednak nieco inną, chyba lepszą, bardziej sugestywną opowieść. Portretuje swoich licznych bohaterów w taki sposób, że nie daje nam dostępu do ich emocji. Widzimy, co robią, co do siebie mówią, jak się zachowują, jak próbują w skomplikowanych relacjach nie tyle się odnaleźć, ile oswoić bezsens własnego samotnego wędrowania. Niemiecki autor nakreśla punkt ciężkości w nieco innym miejscu niż Baxter portretujący członków rodziny zmarłej, której zagadkę śmierci usiłują rozwiązać. W „Śladach wilka” będziemy mieli do czynienia z coraz bardziej zagęszczającą się atmosferą. Atmosferą miasta, bo jednym z bohaterów – kto wie, czy nie najbardziej wyrazistym – jest tu Berlin. Miasto potrafiące wchłonąć każdą tajemnicę, każde cierpienie. Zimna, bezosobowa metropolia, do której docierają zagubieni bohaterowie z prowincji. Stają na drodze tych, którzy usiłują wrosnąć w Berlin, choć nie udało im się znaleźć poczucia zakorzenienia. Wikłają się często w toksyczne relacje, by przetrwać. Nadać własnemu wyobcowaniu jakiś sankcjonujący je sens. Tak, Schimmelpfennig opowiada o poszukiwaczach egzystencjalnego porządku albo o takich ludziach, którzy chcą go za wszelką cenę określić, by zatuszować swój wewnętrzny bezsens. W tle wieloznaczna figura samotnego wilka oraz narzędzia zabijania – karabinu wędrującego z rąk do rąk, dyskretnie kreślącego fatalizm tej niesamowity sposób jest to napisane. Schimmelpfennig posługuje się wyliczeniami, powtórzeniami, kładzie nacisk na nieistotne szczegóły, a jednocześnie umiejętnie zagęszcza fabułę, w której obcy sobie ludzie wchodzą w specyficzne zależności. Obcy mogą być ci najbliżsi sobie. Młoda para Polaków w rozpadającej się relacji, a ten rozpad nakreślony jest w szeregu wymownych scen, w których minimalizm nie zezwala na słowa. Polska para przestała już ze sobą rozmawiać. Podobnie jak inna, kiedyś małżeństwo, dziś ludzie obsesyjnie zamknięci we własnych lękach i idiosynkrazjach względem siebie. On i ona, którzy nie potrafią już zjednoczyć się nawet wówczas, gdy poszukują zaginionej córki. Berlin staje się dla nich pułapką, a toksyczne emocje sprzed lat ożywiają. Dlaczego matka zbuntowanej nastolatki rusza w drogę, by ją odszukać, skoro dziewczyna uciekła od domowej przemocy i matczynych kompleksów zamieniających jej życie w piekło? To jedno z kilkunastu ważnych pytań, które postawimy sobie w trakcie lektury. Pytają o siebie samych także zagubieni w sobie ludzie, których wyobcowanie podkreśla nie tylko emocjonalny, ale także atmosferyczny chłód zimowego raz od wieków samotny wilk przekracza granicę polsko-niemiecką i podąża naprzód, zostawiając za sobą krwawe ślady swoich ofiar. Wilk jest metaforą ludzkiego lęku, ale także uosobieniem takiego rodzaju wyobcowania, którego nie sposób przełamać. Wilk to sensacja, temat rozmów, dzikie zwierzę zmierzające do miasta, porusza wyobraźnię i nasuwa wiele mrocznych fantazji. Wilk to metafora zła, ale jednocześnie bytu na wskroś samotnego. Chce na niego zapolować berliński sklepikarz. Chce o nim napisać dziennikarka dyletantka, dla której temat jest jedynie dowodem na zagubienie w tym, co robi. Wilcza groza przenosi się w sferę dyskretnie opisywanych relacji. Wiemy dużo mniej, niż się domyślamy. Jesteśmy świadkami ucieczek i powrotów. Rozpaczliwego poszukiwania i rozczarowujących momentów odnalezienia się. Coś szwankuje w tym chłodnym świecie wokół, skoro ludzie nie umieją w nim określić swoich potrzeb i ich zaspokoić, będąc obok siebie. Bo to toksyczne bliskości – z jednej strony oczekiwane, z drugiej druzgoczące i uświadamiające ogrom podległości w tych relacjach. Nikt nie jest gotów stanowić o sobie. Każdy chce się wesprzeć na kimś, ale nie odnajduje silnego ramienia, lecz kolejną formę „Ślady wilka” to powieść absolutnie przygnębiająca. Jednocześnie też doskonale czuła na niuanse i ukazująca ludzkie formy zagubienia z niesamowitą dozą empatii. Roland Schimmelpfennig stawia na jałowe dialogi, nazbyt precyzyjne opisy miejsc, na porządkowanie kontekstów zdarzeń… i zacieranie ich prawdziwej wymowy. Młodzi Polacy oddalają się i zbliżają. Zmagający się z alkoholizmem ojciec rozpaczliwie szuka syna, bezradny wobec swojej abstynencji i zdeterminowany, by osiągnąć cel. Wspomniany sklepikarz i jego żona borykający się z samotnością nakreśloną przez brak potomka. W końcu młodzi uciekinierzy, którzy są poszukiwani przez rodziców niemogących im zaoferować niczego poza troską o powrót. Co poza tym? Topograficzna dokładność w portretowaniu tych rejonów Berlina, które mogą wchłonąć w siebie nienazwane smutki oraz ludzkie przypadłości i skłonności ku temu, by nawzajem siebie krzywdzić. I wciąż od siebie uciekać jak tytułowy wilk – obiekt niezdrowej fascynacji, pojawiający się znikąd i budzący się Schimmelpfenniga z nieustającym niepokojem i zdumieniem tym, jak precyzyjnie wtłoczyliśmy się w opresyjne klatki, poza które nie wychodzi nasze schematyczne myślenie o świecie i własnej w nim roli. Poznajemy ludzi, którzy przemierzają pewną przestrzeń, ale dość dawno zatrzymali się na drodze rozumienia, co naprawdę ich trapi. Formy opresji opisywane przez niemieckiego dramaturga – to jego powieściowy debiut i warto zwrócić uwagę na teatralizację kilku scen – przybierają formy dyskretnie sugerowanych dramatów, które miały swój początek w przeszłości, a teraz są jedynie konsekwencjami zaniedbań tudzież pustki wywołanej tym, że w danym czasie nie potrafiło się werbalizować sfery przeżyć. Jak wspomniałem, jesteśmy bez dostępu do tego, co przeżywają bohaterowie, i to największa wartość tej narracji. Ożywionej tylko dzięki wnikliwej lekturze. Schimmelpfennig sygnalizuje, niczego nie ułatwia. Opowiada o trudnym do zniesienia świecie, który sami sobie stworzyliśmy trudnymi do zniesienia relacjami. I jest samotność jako ten prosty wybieg. Pójście na łatwiznę, zamknięcie się w sobie. Dlatego rozmowy są bardzo zasadnicze i lakoniczne. Dlatego opis świata jest tak bardzo precyzyjny. Poza nim, wewnątrz portretowanych ludzi, rozgrywa się chaotyczny dramat podążania za oczekiwaniami, których nie spełni ani świat, ani druga osoba tuż obok. Czasem gwarantująca stabilność, czasem rozsadzająca ramy bezpiecznego świata. Nikt nie jest bezpieczny. Każdy też boi się wilka. Zła i niepewności, ale także tej formy bezradności, która nie pozwala się zbliżyć. Do drugiego człowieka i samego siebie.„Ślady wilka” to powieść o ludziach mierzących się z pewnymi granicznymi dla nich doświadczeniami. Pięćdziesięciolatka pali kartki z pamiętnika zmarłej matki. Nastolatek nie broni swą piersią uciekającej z nim dziewczyny, gdy ta doznaje przemocy seksualnej. Obcy sobie ludzie nie znajdą nici porozumienia, stając wspólnie przed dramatem utraty córki, która wybrała namiastkę wolności. To książka o definiowanej wciąż na nowo bierności wobec zdarzeń, które czynią życie toksycznym. To też przejmująca rzecz o próbach walki o zmianę. O tym, że nie każdy z nas jest w stanie cokolwiek zmienić, ale każdy rozpaczliwie ucieka przed traumą trudnej relacji z drugim człowiekiem. Schimmelpfennig tworzy rozpisaną na wiele ról psychodramę. Jesteśmy jej obserwatorami. Powieść naprawdę ożyje, gdy zaczniemy uzupełniać braki – tony emocjonalne i niuanse wyobcowania. Bardzo wyrazista i przykuwająca uwagę czechowicz, Krytycznym Okiem,Bezpośredni kontakt wilka z psem wystąpił w 21 proc. przypadków. Psy zostały ranne w 8 proc. przypadków, natomiast 3 proc. przypadków zakończyło się śmiercią psa.
Ślady wilków-jak je tropić: Długość wilczego tropu wynosi 10-13,7 cm, przy szerokości 8-9 cm, u samic długość tropu jest nieco mniejsza: 9–11 cm. Wymiary tylnej łapy są o 1-2 cm mniejsze. Trop wilczy cechuje się zwartym i symetrycznym ułożeniem poduszek palcowych (litera X) i wydłużonym kształtem tropu. Ślad łapy jest duży, przednie pazury są wyraźniej odbite od pazurów bocznych. Poduszka międzypalcowa ma sercowaty kształt. Ciąg tropów wilka jest ułożony w jednej linii, ponieważ odbicie łapy tylnej trafia w odbicie łapy przedniej. Wataha wilków poruszająca się truchtem pozostawia jeden ślad, gdyż kolejne wilki stawiają łapy w trop poprzednich (sznurowanie) Zdjęcia tropów: Tropy gatunków pokrewnych: Tropy wilka na trop psa: Ślad łapy psa jest zazwyczaj mniejszy, bardziej okrągły, boczne palce bardziej wysunięte na boki. Pazury mocniej odbite, trop jest bardziej rozchwiany. Psy zostawiają podwójne tropy, gdyż odbicie łapy tylnej nie trafia w odbicie łapy przedniej. Ciąg tropów cechują częste zmiany kierunku. To tyle na temat "ślady wilków-jak je tropić"
. ślady psa i wilka
